Welcome

We are creative.

Follow us

Bolso Willy Fog

Bolso Willy Fog

Soy un poco desastre con el teléfono. Bueno, va, sin paños calientes: soy fatal con el teléfono, soy lo peor del mundo. Puedo pasarme dos días alimentando a mis Sims cada veinte minutos, sí, pero lo más probable es que me vaya a una reunión importante de trabajo y me lo olvide en casa o que lo ponga en silencio en el cine y me dé cuenta cuatro días después, de casualidad, cuando mi madre, pensando que estoy tendida en un charco de sangre o que tengo todos los dedos rotos y por eso no contesto, llame al teléfono de casa y lance sonoros suspiros cuando por fin descuelgue.

Y también puede ser que no me lo haya olvidado y no esté en silencio, pero que ver el número o el nombre de la persona que me llama en pantalla me provoque sudores fríos, miedo visceral o sencillamente inquietud o agobio. Y no, no es porque me llame gente que da pánico o es muy pesada, sino que no me gusta hablar por teléfono.

No me gusta hablar por teléfono, ya está, ya lo he dicho. En persona y en petit comité doy el pego, pero con grandes cantidades de gente y por teléfono o videoconferencia… como que no. Se ve que eso forma parte de la personalidad de los introvertidos y que no tengo por qué sentirme culpable. Eso lo sé gracias a Gemma que colgó una vez un artículo en Twitter que lo decía. (Artículo genial que me tranquilizó tremendamente, pero eso lo comentamos otro día).

Pero bueno, que me disperso: soy un desastre con el teléfono. Y eso se extiende al Whatsapp. Para mí es un misterio misterioso eso de darle a la tecla de manera compulsiva y mantener varias conversaciones a la vez. A mí Whatsapp me estresa por varios motivos, pero principalmente porque tengo dedos como morcillas que hacen que mi velocidad de tecleo sea ridícula. Y porque soy una purista lingüística incapaz de escribir sin acentos. Combinad ambas características y tendréis a la mensajeadora más lenta EVER.

Por eso no deja de ser un milagro que tenga tan buenas amigas a las que solo conozco por Whatsapp. Y por sus blogs. Pero sobre todo por Whatsapp.

Ya os conté hace unos meses que había conocido a un grupo de mujeres (blogueras y costureras) espectaculares que me hacen la vida mucho más divertida. Unas chicas que siempre están ahí, con las que comparto risas, problemas y consejos, y que, curiosamente, son amigas pese a tener muy pocas cosas en común.

Yo soy muy fan de esas situaciones que te hacen conocer a gente a la que no habrías conocido de otro modo, y que además te hacen conocerla profundamente, sin prejuicios y más allá de las apariencias. Porque entonces descubres que gente a la que crees que no te une absolutamente nada puede convertirse en parte de tu vida. Y eso es una de las muchísimas cosas que me ha ofrecido este grupo de Whatsapp.

En fin, que así fue como conocí a Charo. Yo no sé si había estado alguna vez en su blog hasta que empecé a whatsappear con ella, creo que no, pero desde el momento en que la conocí, se convirtió en una de esas amigas a las que se lo contarías todo, una de esas con las que te quedarías hasta las tres de la mañana charlando, comiendo helado y muriéndote de la risa.

Charo es divertida, graciosa y buena, muy buena. Una de esas personas que te hacen sonreír quieras o no quieras y que te contagian entusiasmo. Así que cuando nos contó que estaba preparando un patrón y nos preguntó si queríamos echarle una mano para probarlo… fue imposible decir que no.

Ya sabéis que yo soy costurera novata y que no dedico todo mi tiempo de ocio al noble arte de las puntadas, sino que diversifico bastante, así que decidí empezar por hacer la versión más básica del bolso con lo que tenía por casa.

El patrón tiene dos tamaños: bolso de fin de semana o bolso de mano. Yo hice el grande porque justamente estos días hemos estado en Lleida y me venía bien. Cargué la ropa de los tres pompones para dos días y todavía me quedó un poco de espacio para el neceser y unos zapatos de recambio de la pompona, así que es bastante grande.

Usé una tela que compramos en los Encants, que parece la piel de un dálmata y lo único que hice para darle un poquito de alegría y de color fue poner una cremallera verde, un cordoncillo rojo en el bolsillo y unas asas de cinta de mochila rojas.

No le puse forro ni nada, ya os digo, la versión más sencilla de todas. Eso sí, esta semana voy a ver si hago alguno versión mini como bolso de mano para mí.

¿Qué estáis esperando? Pasaos por el blog de Charo a ver todas las versiones de mis amigas virtuales. Así, además, las conocéis y a lo mejor os pasa lo mismo que a mí, que de repente ya no podéis vivir sin ellas.

Tags:
,
34 Comments
  • María R.
    Posted at 06:26h, 15 septiembre Responder

    Yo sé de una que hoy echa la lagrimita…jajaja
    Muy chulo tu Willy.
    Un besote

    • Paula
      Posted at 08:36h, 15 septiembre Responder

      Jajajaja! Que eche la lagrimita, que la eche, que a nosotras nos hace llorar de risa siempre 🙂 Un beso gordo!!

  • MyLittleDolçCorner
    Posted at 07:09h, 15 septiembre Responder

    Bon dia Paula, molt maca la bossa. Ara, lo millor de lo millor, els models.

    Un Petó i bona setmana.

    Xènia Roca

    • Paula
      Posted at 08:36h, 15 septiembre Responder

      Has vist que guapos? Tenien unes ganes de posar i sortir al blog que ni t'explico… Bona setmana per a tu també, bonica!

  • Isla Sandía
    Posted at 07:22h, 15 septiembre Responder

    No havia vist l'article aquest abans, molt bo, dels 23 punts en tinc uns 20 o sigui que soc "introvert" total 😉
    Odio parlar per telèfon!! I la gent (els extrovertits) no ho entenen jejejejejje!
    Ah, la bossa t'ha quedat molt bé 🙂

    • Paula
      Posted at 08:38h, 15 septiembre Responder

      Sí, sí, jo també. Vaig començar a llegir-lo i vaig sospirar perquè sóc ben bé així! Jo també odio el telèfon, prefereixo estar a casa i haig de preparar-me mentalment per les trobades socials. I quan hi ha molts estímuls m'atabalo… Llegint-lo no has sentit això de: "Ai, per fi algú m'entén"? Petonàs introvertit!

    • Isla Sandía
      Posted at 09:45h, 15 septiembre Responder

      Sí, sí, punt per punt pensava: ¡¡¡yo soy así!!!
      Aquesta tarda compartiré l'article al face perque la gent que no m'entén es posi les piles jejejejejje!

    • Paula
      Posted at 09:53h, 15 septiembre Responder

      Jo ara l'he tornat a llegir i vaig fent que sí amb el cap… Fins i tot en el punt de tenir relació amb un extrovertit… Tot i que això de parlar davant de 500 persones també ho trobo violent… Jo crec que sóc introvertida i tímida també. Però és un descans saber que no som rares, que hi ha mooolta gent com nosaltres. Veus? Ara et miro amb uns altres ulls perquè sé que ets companya de neures introvertides 🙂

    • Isla Sandía
      Posted at 10:09h, 15 septiembre Responder

      Jejejejeje!
      I aquest m'ha fet molta gràcia: "13. You actively avoid any shows that might involve audience participation.Because really, is anything more terrifying?"
      Quan vaig al teatre o a veure un monóleg abans sempre pregunto: però no treuran a la gent del public, no????? jejejejjeje

    • Paula
      Posted at 11:26h, 15 septiembre Responder

      Ai, La Cubana… Una vegada em va sortir una actriu de darrere i pensava que em moria!

    • Anónimo
      Posted at 15:47h, 15 septiembre Responder

      Una introvertida més a la sala… Molt bo aquest també: 8. Giving a talk in front of 500 people is less stressful than having to mingle with those people afterwards.
      Hehe

      Pilar

    • Paula
      Posted at 17:04h, 15 septiembre Responder

      Sí, però en aquest cas, a mi m'estressen les dues coses… He fet alguna xerrada i parlo a tota velocitat, en veu baixa, la gent es creu que el meu color de pell natural és violeta…

  • sonietaSun
    Posted at 08:58h, 15 septiembre Responder

    a mi no m'agrada gens però gens parlar per telèfon
    però veus, el wachap m'ha obert un mon nou… puc parlar quan vull i a la velocitat que vull

    jajaj pensava que era rareta… però veig que no sóc l'única…
    muakis muakis

    • Paula
      Posted at 09:46h, 15 septiembre Responder

      Jo necessito pausa i temps per pensar el que diré… Energia per parlar… Per a mi, el telèfon i el whatsapp són invasions del meu espai. Vamos, que qualsevol et pot parlar en qualsevol moment i això em posa molt nerviosa. Pensava que era una antisocial, però he après que no, que sóc introvertida i tinc el meu propi ritme… i cada vegada ho accepto més.

  • Charo Murciano
    Posted at 09:04h, 15 septiembre Responder

    Joerrrr, pues no tengo el ojo húmedo….. caguentoloquesemenea!!!!!!!!! Eres una exagerá, tu si que eres buena, lista y te mereces un médico o dentista!!!!!
    Tu Willy me gusta mucho, no por sencillas las cosas son peores o menos buenas, cumple su función y estéticamente me gusta, es muy zen, la cremallera verde es la guinda!
    Yo doy gracias todos los días de tener a estas amigas, os quiero un montón a todas, incluso a ti…….. 🙂

    • Paula
      Posted at 09:48h, 15 septiembre Responder

      Pues mal, mal!!! Llora, bellaca!

      A mí también me gustan las cosas sencillas, pero, vamos, este Willy es mejorable y pronto habrá más versiones, porque me parece súper práctico, grande y cómodo. Y a los pompones les encantó. Pero eso sí, yo soy muy zen. Los de todas las testers me han parecido geniales… el de MJ es la bomba, súper bien acabado. Y el de MC, con el dibujo casado, el de Momi, reciclado… Espectaculares.

      Yo también os quiero mucho y aunque sea un desastre con el Whatsapp y no escriba mucho, os leo siempre.

  • Yolanda pandielleando
    Posted at 11:36h, 15 septiembre Responder

    novata? pues está perfecto!! de desastres con el teléfono no vamos a hablar… que me pasa igual!

    • Paula
      Posted at 11:45h, 15 septiembre Responder

      Mmm… Estoy viendo que las blogueras tenemos una cierta tendencia a ser introvertidas, ¿eh? Veo que nos entendemos todas 🙂

      Y gracias, novata, sí, pero le pongo ganas, eso no me lo quita nadie. Pero vosotras sois otra liga, me encanta toooodo lo que hacéis!

  • La modista de Atenea
    Posted at 11:59h, 15 septiembre Responder

    Jopetas, me encanta…la tela dálmata o lunares locos combinada con el rojo es de lo más bonito 🙂
    eres una novata, dices, pero si ya estás por lo menos en segundo de "coser cosas bonitas"
    me voy ahora mismo a leer ese artículo que yo también odio hablar por teléfono…pero a veces me encanta…joer, como una cabra…bueno, besitos, corazón
    mmmuak!
    Diana

    • Paula
      Posted at 12:12h, 15 septiembre Responder

      Poco a poco que no hay prisa. Solo un poco de envidia cuando veo lo que hacéis vosotras. Tu Willy, por ejemplo, que es espectacular.

      Ya te digo que estoy viendo que las blogueras somos en general introvertidas, así que a lo mejor al leer ese artículo te pasa como a mí y ves que lo cumples casi todo…

      Besos enormes, preciosa!

  • diario de naii
    Posted at 23:17h, 15 septiembre Responder

    Que bonito! Me encanta la tela y tu discurso del telefono! Hay quien lo tenga como una parte del cuerpo , no, jsjsja o como nosotras , jsjsja

    • Paula
      Posted at 07:18h, 16 septiembre Responder

      Gracias, guapa, a mí también me encanta el tuyo!

      Y sí, hay quien no puede vivir sin el móvil… Y yo lo entiendo, no creas, pero a mí es que me agobia mil! Pero veo que somos un montón de blogueras alérgicas al teléfono y eso me encanta!! Besos!

  • Anónimo
    Posted at 07:52h, 16 septiembre Responder

    Paula,que bien escribes hija!! Me ha encantado tu versión , la cremallera y las asas en contraste de 10!.
    Las cosas sencillas son las mejores… un besito!!

    • Paula
      Posted at 07:36h, 17 septiembre Responder

      Hay, gracias, qué subidón 🙂 A mí me van mucho las cosas minimalistas, con poco detalle, no lo puedo evitar. Besotes!

  • ana5059
    Posted at 06:53h, 18 septiembre Responder

    Qué bonito Paula, sencillo a la par que elegante, y muy zen.
    Bss

    • Paula
      Posted at 07:42h, 18 septiembre Responder

      Gracias, guapa. Es mejorable y en eso estoy, pero estoy súper contenta con el resultado! Un beso gordo!

  • María José
    Posted at 16:53h, 21 septiembre Responder

    Els models ideals per el teu Willy. T'ha quedat preciós.
    Rarament segueixo blogs que no siguin de costura, però el teu era una de les excepcions. Sóc seguidora teva desde fa temps i de cada vegada més em sorprens. Es la teva manera de plasmar amb paraules el sentiment i pensaments; aqueixes paraules que a mi em costa tant expresar. Perquè sóc una introvertida/tímida que dóna "el pego" i pareix molt sociable.
    Una abraçada.

    • Paula
      Posted at 08:33h, 22 septiembre Responder

      Ai, nena, que em fas pujar els colors! Gràcies!

      Jo sóc igual, igual. Tothom pensa que sóc súper sociable, però sóc tímida, insegura i molt introvertida. Gaudeixo més a casa meva, fins i tot sola, que a qualsevol altre lloc del món. Necessito aconseguir una mica d'espai i d'energia abans de poder fer coses. De vegades no contesto al telèfon perquè em sento atacada i vulnerable, m'espanto. Però amb el temps vaig fent les paus amb això. Jo sóc així i en general m'agrado. No sabria ser de cap altra manera, així que no importa.

      Vaja, que som estupendes. I que de vegades necessitem una mica de temps per agafar força i "carrerilla" per tirar endavant.

      Un petó gros, gros!

  • Masustak Eguzkitan
    Posted at 10:22h, 22 septiembre Responder

    Qué chulo tu Willy!!! Y menuda palabras para Charo, es que nuestra Charo es fantástica! Besos guapa!!!

    • Paula
      Posted at 11:15h, 22 septiembre Responder

      Es un cielete. Nuestra Charo es mucha Charo. Claro que como todas las BPT, que no hay ni una a la que no adoptara con los ojos cerrados. Besitos!

  • Mian Vich Homs
    Posted at 18:43h, 27 septiembre Responder

    jajajajja! ara sé perquè encara espero que em contestis l'últim whatsapp, marrana! Ara bé, desconec perquè tampoc m'ha contestat l'Ari…calla, que igual és en somnis i no us el vaig arribar a enviar…vaig a comprovar ara mateix…
    Per cert, vull una bossa Willy Fog ja! M'has de fer classes, que últimament la màquina i jo estem a matar…

    • Paula
      Posted at 06:57h, 30 septiembre Responder

      Ai tant de bo fos per això… però el cert és que vaig de bòlid no, lo següent. Estic traduïnt (i no és broma) 10 pel·lis i 3 capítols de sèrie. I tinc un parell de llibres per ajudar a redactar… Però quedem, quedem, que ens hem de posar al dia!

    • Mian Vich Homs
      Posted at 09:10h, 30 septiembre Responder

      Mira que ens sigui més fàcil comunicar-nos per aquí…
      Jo m'he proposat més activa bloguerilment parlant…Li ho dec als meus fans! jajajjaja
      Ànims xula!

    • Paula
      Posted at 13:55h, 23 octubre Responder

      Mmm… Necessitem quedada ja. Des del carinyo. Però això ja passa de taca d'oli…

Post A Reply to Paula Cancel Reply

Este sitio usa Akismet para reducir el spam. Aprende cómo se procesan los datos de tus comentarios.