Welcome

We are creative.

Follow us

Manta de la pompona

Manta de la pompona

¿Os acordáis de la manta de la pompona de la que os hablé aquí? No sé cuánto he tardado en hacerla, ni cuántos cuadraditos he tejido, ni cuántos ovillos de lana he usado. Pero hace un par de meses, un día, sin más, la terminé. Evidentemente, fue una alegría y un subidón y un alivio espectacular (nada peor que observar día sí día también un proyecto a medio hacer que te mira medio suplicante, medio amenazador entre el desorden de tu mesa) y corrí enseguida a ponerla en la cama de la pompona y a lanzar un montón de ahs y ohs y qué bien que queda.

PERO, porque todo en esta vida tiene un pero, con el paso de los días no lo tenía tan claro. La pompona se destapaba, la manta quedaba hecha una bola a los pies de la cama y si estaba puesta se veía de fondo el color de la sábana que había debajo. Y en casa somos de colores brillantes. Así que no me acababa de convencer. Y empecé a darle vueltas a la idea de forrarla por detrás (y de paso matar dos pájaros de un tiro y esconder todos los hilillos que por pereza no he rematado del todo bien, ehem).

En fin, después de darle muchas vueltas y quiero decir MUCHAS vueltas, se me ocurrió hacer una funda nórdica con la manta. Es decir, coserle una funda, pero dejar abierta la parte de abajo para poder meter el edredón. Edredón blanco que queda perfecto con los colores de la manta of course.

Rebusqué entre mi arsenal de telas y encontré una de punto gris, muy suave. Y nada, me puse manos a la obra.

Solo puedo decir dos palabras: EPIC WIN (triunfo épico, si hay algún no friki en la sala que debe ponerse de cara a la pared y copiar la frase mil veces en la pizarra cual Bart Simpson). La cama queda preciosa, los hilos ocultos, la manta no se mueve…

La primera mañana que la pompona se despertó con su nueva manta, tras haber dormido con un pijama hecho (torpemente) por mí y se puso los pantalones que le hice hace unas semanas, se le iluminó la cara y me dijo que todo lo que se ponía se lo había hecho yo. A lo que el pompón peque contestó: «Ostras, podrías coser más y venderlo y nos forraríamos». Angelito.

Eso sí, el orgullo que es que tus hijos vayan a la escuela con algo hecho por ti y que cuele como prenda comercial no se explica con palabras. Más aún cuando tú sabes cómo están las costuras por dentro. Mi arsenal de telas puede empezar a temblar.

20 Comments
  • Desmadejalamadeja
    Posted at 07:05h, 16 octubre Responder

    Que bonics que son! Molt bona idea fer-la funda nordica, d'aquesta manera es preciosa i practica. Sens dubte EPIC WIN

    • Paula
      Posted at 07:19h, 16 octubre Responder

      Oi que sí? No em canso de mirar-la… No sé si perquè és maca o perquè penso en la súper currada que m'ha portat… Però sí, dorm calenteta i encantada i cada matí em somriu i em diu que que maca és la seva funda.

  • Maite
    Posted at 08:02h, 16 octubre Responder

    Vengo de la pared de escribir cien veces epic win….
    Me encanta la manta, yo tengo una empezada desde abril de 2012 ya me vale
    Buena idea hacerla con funda
    Besos

    • Paula
      Posted at 13:06h, 16 octubre Responder

      Bueno, yo no te digo cuándo la empecé porque hace tanto que ni me acuerdo. Diría que hace como dos o tres años, un día que vi una en internet y me entró lo del #culoveoculoquierismo.

      Jajajaja! Bueno, nada, ahora a usar Epic Win como una loca. Es una frase que me encanta…

  • mamemimo.com
    Posted at 08:13h, 16 octubre Responder

    Tengo una miga que está cosiendo una parecida a la tuya desde….. siempre? Le explicaré que hay gente que las termina a ver si le doy un empujoncito 😉

    • Paula
      Posted at 13:07h, 16 octubre Responder

      Bueno… yo llevaba dos o tres años dale que te pego… Al principio estas cosas se cogen con ganas y luego llega la meseta… pero sí, dile que acabe, que la sensación es brutal.

  • Mónica
    Posted at 08:54h, 16 octubre Responder

    molt maca la manta!!!. El meu fill gran també em diu que perque no venc les coses que vaig, pobret ni que fos tant fàcil….

    Petonets

    • Paula
      Posted at 13:09h, 16 octubre Responder

      Jajaja! Jo és que si calculo el temps que em tiro i em miro els resultats… estic destinada a morir-me de gana :^) Però és que als nens els impressiona molt veure que pots fer aquestes coses. Petons!

  • tess soap
    Posted at 12:59h, 16 octubre Responder

    One moment my friend!eso de la foto es la mantita forrada?? jajaja me rio sola porque me matan y juro que es un forro polar para tu pompona con el exterior de ganchillo vamos que veo hasta la forma del cuello jajaj que mal estoy no?

    • Paula
      Posted at 13:13h, 16 octubre Responder

      Jajaja! Es la manta, es. Pero fíjate que acabas de pensar un proyecto nuevo, ¿no? Forro polar forrado de ganchillo…

  • tess soap
    Posted at 13:01h, 16 octubre Responder

    Ahh y hazle caso a tu pompom mujer,cose mas!besos

    • Paula
      Posted at 13:14h, 16 octubre Responder

      Coser más, sí, pero nada de comercialmente, solo como relajación total. Y para reponer los pantalones de chandal que en mi casa se los meriendan…

  • Patrizia
    Posted at 17:53h, 16 octubre Responder

    ¡Tienes razón, Tess Sopa, eso mismo pensé yo! Está dobladica de tal manera, sobre todo en la 2ª foto, que parece… qué sé yo… un saco para el carrito (se nota que por aquí el frío nos hace usarlos, no?), aunque sé que tu nena tiene ya 7 añazos. Pero ha quedado estupenda y sí, qué gussssto terminar esos proyectos tipo Escorial que se empiezan con ganas pero…. Yo soy aún peor, tengo comprado todo (2 telas distintas y "relleno") para hacerle una manta a mi nene, está tirada pq es sólo coser todo recto, pero desde que hice una funda de deredón me da una pereza atacar esas cosas tan grandes que no me pongo a ello, oye. Y sería cuestión de una tarde como mucho, me figuro. Espero que luego le guste como a los tuyos tus cosas, es la mejor recompensa (y el mejor motor, ejem). ¡Al ataque con tu montaña de retales, que te acompaño!

    • Paula
      Posted at 21:47h, 16 octubre Responder

      Jo, madre mía. Yo no acabo de verlo, pero vamos, si lo decís las dos, algo tiene que haber. Intenté hacerle una foto colocada en la cama, pero entre el desorden inherente a la habitación pomponil y la poca luz, me salió un churro.

      Sí, es un descanso, la verdad. Molan los proyectos cortos, porque la satisfacción es inmediata, pero los largos te dan un subidón incomparable…

      Dale a esa manta, que seguro que la acabas en un momentín.

  • noialand
    Posted at 18:42h, 16 octubre Responder

    Que bonita te ha quedado, para no parar de babear.

    • Paula
      Posted at 21:52h, 16 octubre Responder

      Muchas gracias! He estado por tu blog y me ha gustado mucho… Un beso!

  • misperendengues
    Posted at 08:14h, 17 octubre Responder

    Orgullo de madre, orgullo de hijos. Muaks

    • Paula
      Posted at 08:56h, 17 octubre Responder

      Bah, no puedo decir nada porque es cierto, babeo con ellos al máximo. Y por el momento, sigo siendo la mejor madre del mundo. Menos para el mayor, que ya empieza a mirarme como medio adolescente… Hay que disfrutarlo mientras dura!

  • Anónimo
    Posted at 09:54h, 17 octubre Responder

    te quedó preciosa! yo por el momento soy incapaz de hacer proyectos tan largos… pero todo se andará.

    • Paula
      Posted at 21:09h, 17 octubre Responder

      Te cuento un secreto: yo tampoco soy capaz. Me van mucho mejor los proyectos cortitos, gratificación inmediata. Pero todo es ponerte!!

Post A Reply to mamemimo.com Cancel Reply

Este sitio usa Akismet para reducir el spam. Aprende cómo se procesan los datos de tus comentarios.