Welcome

We are creative.

Follow us

Una reflexión

Una reflexión

(Mañana recuperamos temáticas habituales, lo prometo! Pero hoy necesitaba pensar un poco en voz alta. O en escritura alta. O en palabras escritas. Ya me entendéis.)

Vengo de saludar a Monika. Y digo saludarla, porque ya sabéis que marcharse no se va a ir, con lo pesada que es la tía. Y la verdad es que he estado pensando mucho. Y he pensado en varias cosas, pero principalmente he pensado en la comunidad bloguil. Porque a Monika la conocí gracias a eso, a la «comunidad».

Sinceramente, en esto, como en tantas cosas, yo he aprendido por las malas. Es decir, si os fijáis este blog nació hace casi cuatro años, pero empezó a lo bestia y sin mucha estructura. Empezó porque yo quería escribir las cosas que hacíamos en casa, pero me costaba. Así que empezó, pero sin mucha idea. Hace poco más de un año que el blog empezó a funcionar bien y a funcionar como debe funcionar un blog: estableciendo una red, comunicando. Y hace menos meses todavía que he empezado a encontrar por fin (por fin!) la voz que quería tener y a escribir con asiduidad (y a necesitar escribir con asiduidad).

No voy a mentiros, yo creo que todos soñamos despiertos con tener muchos lectores y conseguir algún día ganarnos la vida con el blog, escribir un libro o yo qué sé, que nos paguen por leer blogs todo el día (vosotros también, ¿no? Voy a presuponer que sí para no sentirme como una cerda ambiciosa). Pero al final, lo bonito de esto de los blogs es que detrás de prácticamente todos ellos hay una persona. Alguien como vosotros y como yo, que seguramente trabaja muchas horas y escribe en sus momentos de ocio. Alguien que tiene también gustos, sueños, miedos y obsesiones.

El día que decidí superar mi timidez y dejarle un comentario a alguien en un blog que me gustaba y leía hacía tiempo, empecé a entender que la persona que había detrás de ese blog necesitaba mis comentarios como yo los de mis lectores. Que mis palabras podían tener un montón de fuerza y arrancarle una sonrisa a alguien que vive en otro sitio y cuya cara no conozco. Y eso es muy «empowering» como se dice en inglés, es decir, te da una sensación nueva de interacción, de saber que puedes cambiar las cosas con un acto sencillo y hasta cotidiano como es escribir. Te demuestra, además, que todos somos iguales, y que no importa el tamaño del blog ni la cantidad de seguidores: a todos nos alegra que alguien nos lea, nos «escuche» y decida compartir con nosotros aunque sea tres minutos de su tiempo.

Y además, lo bueno es que el blog te sirve de criba. Es una cosa que comentábamos el otro día Andrea y yo. Imaginaos qué chulo escribirle a una de las ganadoras del sorteo y descubrir que vive a pocas manzanas de tu casa. Y poder quedar para desayunar y charlar. Y descubrir que os caéis muy bien (bueno, a mí me cayó fenomenal Andrea, espero haberle caído bien yo también…). Pues eso estuvimos comentando. Que el blog también te funciona como cedazo. Si alguien te lee y comenta en tu blog, o tú lees y comentas el blog de alguien, lo más probable es que esa persona ya te caiga bien. Te gustará cómo se expresa y las cosas de las que habla y probablemente también te gusten sus opiniones. Así que el blog sirve para relacionarse con gente que se nos parece :^) Como una especie de club a nivel planetario. Mola, ¿no?

En fin, que pensaba todo eso porque a Monika la conocí gracias a la comunidad. A esta comunidad de bloggers que crece y de la que salen lazos, ideas, trueques y amistades. Una comunidad que te relaciona con gente de todas partes que de repente pasa a formar parte de tu vida sin que te des cuenta. Gente en la que piensas y de la que te acuerdas porque te has conocido directamente, sin tapujos. Porque un blog también incluye un punto de exhibicionismo (vamos a decir sano, aunque no sea cierto).

Así que si alguien quiere pagarme por leer blogs todo el día (o algo así), estaré encantada, pero en algún momento del camino he empezado a soñar cada vez menos con ello. Porque el blog me ha dado otras cosas que apenas podría haber imaginado. Me ha dado la oportunidad de conocer gente, de organizar saraos, de aprender un montón de cosas. Y eso no hay dinero que lo compre (de verdad de la buena).

Y por eso hoy quiero acabar con una canción dedicada a mi amiga Sonieta, que lo está pasando mal. No sé si Monika conocía esta canción, pero si la hubiera conocido, seguro que te la habría dedicado, floreta.

No es la versión oficial de la canción, porque parece que desde aquí no podemos acceder a ella… Pero os podéis hacer una idea, especialmente de lo bonita que es la letra.

Tags:
,
49 Comments
  • el calaix de la rosseta
    Posted at 16:03h, 21 marzo Responder

    Paula, que razon tienes chica!!, esto del blog engancha, pero lo que para mi más engancha es concocer toda esa gente que nos lee y que le gusta lo que hacemos, nos hace crecer, sentirnos alguien en este mundo en el que todos somos hormiguitas. Aún no he podido escuchar tu canción porque estoy en el trabajo, pero si puedo escribir y por eso lo hago ahora.
    Ayer cuando me entere por Lidia de lo de Monika, aunque no la conocí, solo por saber que compartiamos afición, el ganchillo, me senti muy cerca de ella y de vosotras que la conocisteis.
    Por eso, quiero decirte, aunque ya lo sabes, que me apetece mucho conocerte y que espero que sea mañana el día.
    Un saludo ganchillero.

    • Paula
      Posted at 16:07h, 21 marzo Responder

      Mañana será el día, guapa! Mañana nos ponemos cara y voz.

  • Bárbara Est
    Posted at 17:11h, 21 marzo Responder

    Tu eres muy bonita. Así, a secas 🙂

    • Paula
      Posted at 23:30h, 21 marzo Responder

      Y tú un cielo (que ha hecho subir varios puntos mi autoestima). Besote!

  • Patrizia
    Posted at 17:46h, 21 marzo Responder

    Yo no tengo blog pero a veces me tienta la idea, me frena la parte técnica y la impresión de que "no tengo nada especial que contar", pero me mola esa parte comunicativa entre gentes distintas y distantes pero con aficiones, ideas, circunstancias y/o sentimientos parecidos. Y pasando a los piropos, me encanta tu actitud, tu buen hacer con tus hijos, tu perseverancia con el blog (ese sacar un ratito casi todos los días no sólo para escribir, sino para lo que lleva detrás: pensar, preparar, hacer, fotografiar… buf!) y … tachááán… redoble de tambores… el hecho de que contestes TODOS los comentarios!! Así que no sólo tú te sientes leída y escuchada sino que nos lo haces sentir a los pequeños no-blogueros que te leen y te comentan. He dicho. Y ahora sólo nos queda conocernos… en el Rastro el 7 de abril, quizás? ¡¡Un besazo!!

    • Paula
      Posted at 23:32h, 21 marzo Responder

      Tú, hija mía, te vas a hacer blog pero ya. Que me tienes en un sinvivir. No vas a tener cosas que contar con lo divertida y graciosa (y apañada) que eres. No hay excusas.

      Y jo, qué presión. Nunca más podré volver a dejar un comentario sin contestar ;^)

      Lo del día 7 no sé si va a ser. Tenemos un compromiso y estoy negociando a ver qué pasa…

  • Isla Sandía
    Posted at 17:54h, 21 marzo Responder

    Sí, qué razón tienes en todo! Yo también he conocido a mucha gente a través de blogs y me encanta :-)Empiezas con un comentario, luego un email, luego ya quedas y ala, amigas para siempre. Wonderful 😉

    • Paula
      Posted at 23:35h, 21 marzo Responder

      Pues sí. Jo, con lo que costaba encontrar gente que tuviera el mismo gusto musical que tú en el instituto y hoy con cuatro clics ya encuentras mil personas adictas a tus pasiones…

  • Desmadejalamadeja
    Posted at 18:09h, 21 marzo Responder

    Que bonita reflexion y que verdad mas grande!
    Yo pienso y no se porque empece con el blog pero sin duda es una fuente inagotable de felicidad, por los retos nuevos que se te plantean, por lo mucho que aprendes, por como sonries cuando lees blogs que te gustan y sobretodo por conocer gente tan molona que sin darte cuenta acaban ocupando su lugar en tus dias.
    Un abrazo

    • Paula
      Posted at 23:37h, 21 marzo Responder

      Sí, es genial porque acabas hablando de gente que no conoces personalmente con otra gente que no conoces personalmente y sin embargo os situáis perfectamente. Incluso hay gente que además de nombre real es para siempre el nombre de su blog :^) A veces le digo al pomelo: "Porque mi amiga tal…" y él pregunta quién es esa amiga, por qué no la conoce y me quedo cortada antes de añadir en voz baja y un poco ruborizada… "No, del blog…"

  • orange/chocolate
    Posted at 18:42h, 21 marzo Responder

    Jo també vaig començar de forma impulsiva, no sabia ni ben bé per què ho fèia.El blog ha anat evolucionant , suposo que com a reflexe de la meva vida i interessos. He conegut gent fabulosa gràcies a ell, he fet AMIGUES, sí, en majúscula, amb les que parlo a diari tot i estar separades per molts quilòmetres.
    Sento que encara no he trobat la meva veu,por a perdre la privacitat?en bona part, però també pensar que no tinc gaire coses interessants que explicar.
    M'agrada el teu blog.La teva energia, veure com no estic sola en la batalla per la organització, per fer de cada dia un dia especial…

    • Paula
      Posted at 23:41h, 21 marzo Responder

      I tant que tens coses a dir. Jo crec que ens costa ser naturals perquè el mitjà no és en sí molt natural. Però un bon dia em vaig adonar que començava a parlar com si li parlés a un amic, com parlaria jo en qualsevol situació, i vaig descobrir que no hi havia cap norma estricta per escriure, que un pot fer el que vol (com abusar dels parèntesis continuament). Llavors vaig pensar que ja estava i vaig deixar d'obsessionar-me. I ara ja veus, parlo de qualsevol cosa i no tinc línia editorial, però m'ho passo bé! I d'això es tracta, no? Volem llegir més. Les fotos ens encantes, però volem saber més coses ;^)

  • Paqui
    Posted at 18:45h, 21 marzo Responder

    me gusta lo que has escrito

  • Mamemimo
    Posted at 18:50h, 21 marzo Responder

    Es que tienes tanta razón y lo explicas tan bien. Yo a veces sueño despierta que me quedo sin trabajo y tengo mucho tiempo y coso mucho y organizo muchos saraos en mi blog y me llaman de Burda Style y me pagan un dineral por poner publicidad en mi blog y luego vendo ropa interior y bañadores con mi marca y….. y me doy cuenta de que estoy soñando y de que tengo que estar contenta con lo que tengo. He conocido gente genial a través del blog, chicas, buenas amigas que estoy segura que me echarían una mano si se lo pidiera y vivimos tan lejos unas de otras y las sientes tan cerca y…. en fin, que tu lo explicas mejor.
    M

    • Paula
      Posted at 23:46h, 21 marzo Responder

      Yo siempre pienso que alguien descubrirá mi (ehem) gran talento para las manualidades y me pedirá que colabore con una revista rollo Mollie Makes o con la página web de Martha Stewart (ya que nos ponemos a soñar, que sea a lo grande!). Y entonces me pasaré todo el día pensando qué manualidades hacer, haciendo cursos de diferentes técnicas y visitando blogs para inspirarme (y las empresas de materiales me enviarán muestras gratis a casa para siempre). Y coseré, ganchillearé, cocinaré y estaré delgada y guapa.

      Pero aunque eso no llegue y mi blog no sea Oh Happy Day, lo cierto es que mi vida ha cambiado mucho gracias al blog y se ha llenado de gente maja, de experiencias muy valiosas, de aprendizajes…

      Oye, y si vas a hacer la línea de lencería y bañadores, ehem, vamos a medias, ¿no?

  • sonietaSun
    Posted at 19:15h, 21 marzo Responder

    gracies Paula, quin regal tan bonic
    no puc escriure res coherent, només donar-te les gràcies
    tenim molta sort d'haver-la conegut i d'haver-nos conegut
    li agradava posar cançons al blog, "dale al play" deia
    es preciosa la cançó, com tu

    gràcies per venir a fer-me companyia,

    quin xurro de comentari m'ha sortit. ens veiem aviat!!!

    • Paula
      Posted at 23:48h, 21 marzo Responder

      Gràcies a tu per ser així com ets. I per ajudar-me, no només a conéixer la Monika, sino també a obrir-me, a comentar i a participar.

      Molt aviat i per fer alguna cosa sonada!

    • el calaix de la rosseta
      Posted at 08:19h, 22 marzo Responder

      comteu amb mi

    • sonietaSun
      Posted at 13:13h, 22 marzo Responder

      no soc gaire comunicativa i ahir no podia fer l'esforç
      però veure't arribar amb les flors de feltre (perdeusenyó, que boniques) i les de ganxet va ser un gran consol

      això, que la liarem parda, segur!!!

    • Paula
      Posted at 16:19h, 22 marzo Responder

      Comptem amb tu, sí!

      No et preocupis, Sonieta, jo tampoc sóc molt expressiva, però amb estar amb tu ja en vaig tenir prou.

  • tess soap
    Posted at 19:51h, 21 marzo Responder

    Esto del blog es lo qué tiene,conoces gente excepcional y maravillosa como tú,y de repente piensas en ellas haciendo la cena o en la ducha,.Hoy a la mañana ,mientras conducía camino del trabajo,pensaba en ti,en sí alguna vez nos conoceremos y ahora te leo y hablas en parte de ello. Un beso guapa

    • Paula
      Posted at 23:49h, 21 marzo Responder

      Pues sí :^) Yo ya no veo una falda evasé sin pensar en ti :^) Y a veces mientras lavo los platos con el jabón que me salió más o menos, también. Seguro que nos conocemos, ¡claro! El mundo es cada vez más pequeño.

    • tess soap
      Posted at 22:08h, 24 marzo Responder

      oh qué bonito, espero que no laves muchas veces al día los platos, porque te estaré taladrando sin querer, jajaja y claro que sí, espero pronto en Barna, tenemos viajes pendientes, la family de mi marido toda de allí.

      Besos

    • Paula
      Posted at 22:28h, 24 marzo Responder

      Jajaja! En realidad lavo mucho con la máquina, pero siempre hay tres o cuatro cosas que lavo a mano (porque además me encanta estar ahí de pie, con el agua calentita, perdida en mis pensamientos). Pues a ver si es verdad que vienes a Barna… Avísame, ¿eh? Ni se te ocurra no avisar!

  • MCKINLEY
    Posted at 20:10h, 21 marzo Responder

    Sense paraules. Hem après molt d´ella. Molts ànims Sònia!

    • Paula
      Posted at 23:51h, 21 marzo Responder

      El més impressionant era que sempre era allà. Si portaves uns dies sense dir-li res, et feia un tuit o t'enviava un missatge. Sempre, sempre se'n recordava de tu. I sempre amb el riure als llavis i una paraula afectuosa. Una persona excepcional, n'hi ha molt poques com ella.

  • Opiniones incorrectas
    Posted at 20:26h, 21 marzo Responder

    Lo mejor de los blogs es la gente que conoces y por esta vía me hice amiga de Mónika. Qué vacío ha dejado…
    Me llevo esta entrada al post recopilatorio en homenaje a ella 😉

    • Paula
      Posted at 23:52h, 21 marzo Responder

      Un vacío enorme. Pero también ha dejado palabras agradecidas y cariñosas en todas partes. Porque su capacidad de querer y su alegría nos contagiaban a todos.

  • Clementina
    Posted at 21:40h, 21 marzo Responder

    Sabias palabras Paula, y es verdad que engancha y qué sueñas mil cosas (por qué no) pero yo encontré en el blog amigas virtuales que me hacen compañía y espero animarme a mostrar más cosas qué hago pero a veces la timidez me mata (quién lo diría) a ver si organizas una juntada bloguera como querías y seguimos conociendo y compartiendo cosas tan bellas como han sido tus reflexiones de hoy.

    UN besote

    Andrea – Lourdes – Clementina ja ja (vaya lio te hice )

    • Paula
      Posted at 23:55h, 21 marzo Responder

      Sí, sí, la estoy pensando… Dentro de unos días. Algo haremos para vernos las caras!

      Y es cierto, yo hago un par de parones al día mientras trabajo y voy a "casa de mis amigas", a ver qué cuentan en sus blogs, qué andan haciendo. Ya forma parte de mi vida diaria.

  • Maite
    Posted at 22:35h, 21 marzo Responder

    Paula te acuerdas q hace poco hablabamos de eso? De q pensé en ti al ver el club de juegos en el refugio nuclear? Para mi lo mejor de mi blog es ese club planetario del q hablas, es toda la gente buena q estoy conociendo, aunque eso duela mucho, como ahora duele la ausencia de monika
    Me acaba de pasar una cosa rara, hoy he visto q tenia una nueva seguidora y he ido a su blog a agradecerselo pero antes de escribir he visto que habias publicado y al leer q hablabas de una tal andrea he pinchado en el link y ha aparcido el blog de clementina, que era mi nueva seguidora, y he pensado q las casualidades no existen asi q aqui estoy soltandoos este rollo

    Gracias por tener este blog, por ser como eres y mostrarnoslo, te aprecio mucho
    Un beso

    • Paula
      Posted at 00:04h, 22 marzo Responder

      Exacto! Eso es lo más alucinante. A mi pompona le regalaron una caja de Imaginarium con tres matrioskas para pintar y me moría de la risa yo sola. O a veces veo un tapete de ganchillo y pienso automáticamente en Sonieta y en Monika. Porque contamos tantas cosas y compartimos tanto sin casi darnos cuenta que de repente ya formamos parte de la vida de las demás.

      Y no, las casualidades no existen y Andrea es un cielo.

  • misperendengues
    Posted at 08:19h, 22 marzo Responder

    Qué post tan bonito, Paula! comparto contigo lo que dices, incluso lo de la cerda ambiciosa, jaja. A mi me gusta mucho leerte, de hecho te tengo en mi apartado de "naguando", que en asturiano es palabra con sentimiento, es esperar pero no sólo esperar, es esperar con ansia, es hacérsete la boca agua…

    Pues eso mismo, que hay un montón de blogs estupendos, pero hay algunos con los que conectas, y eso me pasa con el tuyo. Muchas gracias

    • Paula
      Posted at 16:21h, 22 marzo Responder

      Ay, qué palabra tan bonita que me has regalado! "Naguando". Me encanta hasta como suena!

      Jo, y gracias por lo que me dices, qué ilusión. Un beso gordo!

    • misperendengues
      Posted at 19:01h, 23 marzo Responder

      Naguando, del verbo naguar. Besotes y feliz finde!

    • Paula
      Posted at 01:43h, 24 marzo Responder

      Enamoradísima me quedo de la palabra. Camisetas naguantes ya ;^)

  • Laura
    Posted at 11:22h, 22 marzo Responder

    Paula siento mucho la perdida de Monika. Al conocer la noticia (no conocía su blog) la verdad es que me emocioné, sobretodo con tu anterior entrada. No he podido evitar entrar en su blog y leerlo de cabo a rabo prácticamente para conocer su historia y hacerme una idea de lo buena persona que era (es). Es una lastima que la vida sea tan injusta con las buenas personas, pero es de admirar la valentía de Monika durante todo el proceso, yo creo que si me pasara a mi me hundiría en la miseria, es un ejemplo a seguir.

    • Paula
      Posted at 16:47h, 22 marzo Responder

      Es muy injusto. Mucho. Porque ella era todo luz, todo alegría y generosidad. No sé dónde lo comentaba, pero era de esa gente que te cogía y no te soltaba. Y hacía días que no hablabas con ella y te escribía un mensaje o te tuiteaba, o te enviaba una foto. Era imposible que no te hiciera sonreír. Se lo tomó todo con alegría toda la vida. Ojalá hiciésemos todos lo mismo.

  • sonietaSun
    Posted at 13:10h, 22 marzo Responder

    ahir, quan vaig llegir el teu post em va agafar una plorera de les mes grosses de tot el dia… i mira que vam plorar ahir…

    avui el torno a llegir, ja més serena, i m'emociono una altra vegada, quanta raó tenen les teves paraules i que ben escrites estan
    quina sort hem tingut de conèixer-nos i de conèixer-la, de deixar-nos estimar per aquesta paia a la que era tan fàcil estimar (i que consti que no es una paraula que utilitzi sovint)

    i encara més sort de viure a la vora i poder-nos haver vist en persona i abraçar-nos ahir
    i les que tenim lluny, han estat molt a la vora aquests dies, mooolt!!!
    m'he sentit molt acompanyada, molt abraçada per aquest mon virtual

    jastá ja m'he perdut, una altra vegada…

    que gràcies, no puc parar de donar les gràcies

    • Paula
      Posted at 16:51h, 22 marzo Responder

      Sí que era fàcil d'estimar, perquè s'obria molt… i no et deixava anar, i sempre hi havia un comentari o una foto o alguna cosa.

      Crec que està clar, perquè no he parat de llegir records de molta gent, dient com era d'excepcional. Sí que hem tingut sort.

  • Gemma
    Posted at 16:41h, 22 marzo Responder

    Jo! Me quedo sin palabras.yo aun no he entrado en esa comunidad blogil.Conoci tu blog,pasaba por un momento de mucha presion en el trabajo y necesitava pensar en otras cosas y esa fue mi motivacion.Me ha ayudado mucho.Pensar cosas para contar,como contarlas,como hacerlas.Gracias

    • Paula
      Posted at 16:53h, 22 marzo Responder

      Claro que has entrado. Poquito a poco, pero has entrado. Nos comentamos y nos leemos, así que ya formamos comunidad :^) A las tímidas nos cuesta más porque nunca sabemos qué decir ni qué comentar, pero poco a poco vas abriéndote hueco.

  • Sonia
    Posted at 17:16h, 22 marzo Responder

    Quina raó que tens. Aix com m'agradaria només dedicar-me al meu blog, el meu bebé i posar-me a fet tot el que m'agrada. M'encanta somiar desperta i cada cop ho faig més. Se'm cau la baba quan veig blogs tan ben fets, tan mimats, amb aquelles fotos i un munt de comentaris i seguidors. Gràcies a ells estic coneixent un munt de gent interessant, tot i que sigui virtualment. És inspirador.Una abraçada

    • Paula
      Posted at 01:41h, 24 marzo Responder

      Doncs sí… a mi també… però cada vegada més valoro el que tinc, perquè sincerament crec que tinc molta sort. Ja hi arribarem, ja veuràs!

  • La petita teixidora
    Posted at 22:25h, 22 marzo Responder

    Paula gracias por esta reflexión que nos has regalado; tus palabras fortalecen nuestras raíces para que aquellos días en los que nos tambaleamos, despleguemos nuestra alas y volemos más allá de aquellos límites, que nos hemos creado y que seamos capaces de seguir aquellas estrellas, que alumbran nuestras manos para que seamo capaces de dar forma tangible a nuestros sueño; un abrazo grande!!

    • Paula
      Posted at 01:42h, 24 marzo Responder

      Aix, pues sí. Hay que buscar la manera de confiar en nosotros y seguir adelante y valorar lo que tenemos. Sin olvidar nunca lo que queremos llegar a ser. Besos!

  • marta
    Posted at 16:38h, 15 abril Responder

    Creo q conscientemente no he llegado a pensar tanto sobre el blog… pero más o menos si. Me ha gustado mucho esta entrada y las cestas de la última entrada.
    Ahora no tengo tiempo, pero me quedo por aquí y te veo con más calma en otro momento.
    Bs

    • Paula
      Posted at 21:16h, 15 abril Responder

      Bueno, yo creo que todos más o menos lo tenemos claro de un modo u otro, aunque no lo hayamos pensado.

      Pues bienvenida! Yo también me he pasado hoy por tu blog ;^)

Post A Reply to Paula Cancel Reply

Este sitio usa Akismet para reducir el spam. Aprende cómo se procesan los datos de tus comentarios.