Welcome

We are creative.

Follow us

Vestido New Girl 2

Vestido New Girl 2

Aix! Me vais a dejar que lo diga (que sé que lo estáis esperando)… qué partidazo el de anoche!!!! Hicimos una excepción y dejamos que los pompones lo vieran (a ver si así al pompón friki se le pasa la afición por el Chelsea) y acabamos todos abrazados y gritando como si hubiésemos ganado la Champions. Con el gol de Jordi Alba entramos todos en éxtasis y empezamos a tararear esta canción de Crackòvia, un programa de la tele catalana de parodias sobre fútbol. Hacía años que no vivíamos una remontada y mucho tiempo que no pasábamos tanta emoción (supongo que desde el golazo de Iniesta en Stamford Bridge).

Así que si queréis pedirme algo, aprovechad ahora, tengo un subidón increíble y estoy muy feliz!!

Volviendo a lo nuestro, hace muuuuchos días que terminé el segundo vestido de New Girl gracias a las indicaciones de Rosy. Pero quería sacarle unas buenas fotos, conmigo dentro, para que lo vierais y por eso he tardado en publicarlo. Más adelante hay un par de intentos de fotos con relleno, pero para que nos vamos a engañar: yo no nací para modelo. Me da vergüenza posar aunque esté sola (ni se me ocurriría hacerlo delante del pomelo o los pompones!!) y en la mayoría de las fotos parezco un elefante cubierto por una manta (quizás debería enfrentarme ya a la evidencia: soy bastante paquidérmica). Además hoy hace un día espantoso, hay poca luz… en fin, las excusas son muchas para que disculpéis mi nula fotogenia.

El vestido está hecho con punto roma (que yo siempre había pensado que era únicamente el nombre de la cadena de tiendas de ropa) verde, porque no encontré rojo. El punto roma es mi nueva tela favorita… ¡qué comodo! Como es un poco elástico me ahorré el paso de la cremallera, que ya sabéis que me aterra. Las instrucciones, como siempre, clarísimas y perfectas! Me he hecho un patrón con mis propias medidas y me ha salido un vestido que me queda como un guante. Y ya os he dicho que es comodísimo y muy suave. ¡Gracias, Rosy!

Os vuelvo a recomendar de verdad de la buena, que si tenéis ganas de hacer un vestido (o un abrigo precioso!), le hagáis una visita a su blog, Sewingadicta. Tiene vestidos impresionantes y sus sew-along son una maravilla, con instrucciones clarísimas, tan bien explicadas que hasta una nulidad costuril como yo puede hacer un vestido como este.

Además es divertida, es graciosa y es un encanto. ¡Por aquí somos muy fans de Rosy!

Y por cierto, ¿nos os encantan mis zapatos? Cada vez que me los pongo me siento una bruja del Mago de Oz…

31 Comments
  • misperendengues
    Posted at 11:54h, 13 marzo Responder

    Sencillo y elegante! me gusta mucho, y la caída de la tela. Yo, que ahora tengo máquina de coser (por fin!), me estoy aficionando a los Cose Conmigo, de momento me apunté a dos. No sé coser, sigo las instrucciones de mi madre, pero es mi asignatura pendiente, que me presta hacer cosas en casa. Y los zapatos muy chulos, sí señora; tengo yo otros que los defino así también, son en rojo y marrón, máaas guaaapos, jeje. ¡Felicitats! flipé con los cuatro goles

    • Paula
      Posted at 12:05h, 13 marzo Responder

      Sí, estoy pensando en ponerle una cinta negra en la cintura… Ya veremos. Yo estoy igual que tú, me compré una máquina de coser baratilla hace unos meses y voy siguiendo instrucciones por ahí, a ver si se me pega algo. Me compro siempre la Burda y por lo menos lo intento :^) Lo malo es que nunca sé qué tela usar! Pero bueno.

      Mil gracias, no te imaginas cómo estamos!! Vaya golazos, vaya partido, vaya ambiente… un sueño!

    • misperendengues
      Posted at 13:23h, 13 marzo Responder

      Mi madre tenía tres máquinas y me dio una. De momento me hice un Mei-Tai (porteo de bebés) y forros de monederos y neceseres y coser bajos, jeje. Pues oye, anima ver que la gente hace cosas chulas. El vestido me parece palabras mayores, así que me quito el sombrero. Pensaba si apuntarme a algún curso de corte, pero teniendo a mi madre que cose en casa, mejor aprovecho su experiencia. Se sacó el título de corte y confección, pero a mi me gusta mucho lo que veo por internet.

      Y esi Davicín Villa!

    • misperendengues
      Posted at 13:23h, 13 marzo Responder

      Por cierto, la cinta negra le daría un toque muy elegante

    • Paula
      Posted at 13:53h, 13 marzo Responder

      Sí, sí, lo leí todo en tu blog ;^) Yo también controlo el tema bolsas y forros y todo eso, pero hasta ahí. Hace meses que intento hacerles pantalones a los pompones y no acabo de controlar. Pero oye, aprovecha a tu madre todo lo que puedas! Qué suerte tener una mami costurera! Yo también estoy pensando en apuntarme a algún curso, ya te contaré.

      Ay, cómo se lo merecía Villa, sí. ¡Qué contento estaba! Yo tengo debilidad por Mascherano, que ayer hizo un partido genial. Y Messi y Xavi… bueno, a sus pies.

    • misperendengues
      Posted at 14:21h, 13 marzo Responder

      Ains, qué orgullo me da ese "lo leí todo en tu blog"… gracias!
      Yo antes era super futbolera, pero se me pasó la "tontuna"

    • Paula
      Posted at 23:39h, 13 marzo Responder

      Claro, mujer! Que te leo siempre ;^)

      A mí no se me pasa. Creo que incluso con los años me vuelvo más forofa.

  • Patrizia
    Posted at 13:07h, 13 marzo Responder

    Jeje, pues yo antes que el vestido he visto los zapatos, se me han ido los ojillos a la velocidad del rayo! Será pq aquí no los encuentro de mi número, así que o de abuela o en la sección niños :(. Qué envidia. Y qué envidia tu vestido, es preciosíssimo y te queda ideal-de-la-muette, menudo arte! Sí, Rossy es una superprofa pero no te quites mérito, sólo el atreverte merece ya un premio. Y te queda estupendo, a mí también me dan yuyu las cremalleras pero más aún las telas elásticas, pensé que marcarían cada gramo de chicha de más pero no es tu caso (o es que no tienes ni un gramo de más… de paquidérmica res de res). En cuanto al partido… ¿qué partido ;P? Lo siento pero ayer fui a costura y no me enteré de ná.

    • Paula
      Posted at 13:55h, 13 marzo Responder

      Aix, ¿verdad? Estoy encantada. Lástima que me cuesta ponerme vestido… Tengo que encontrar alguna ocasión. Bueno, yo más que atreverme es que soy directamente inconsciente… Ahora me he apuntado al abrigo, ya veremos qué sale.

      Varios gramos de más, varios. Pero lo bueno de tener blog es que tú escoges las fotos que publicas, no como en Facebook, que te etiquetan y te ves y te quieres morir.

      Qué partido, dice. EL partido. EL partidazo. LOS octavos de final. Es increíble que seamos amigas :^P

    • Patrizia
      Posted at 18:07h, 13 marzo Responder

      Jejeje, era una pregunta con trampa para ver cómo reaccionabas… Bueno, yo del Barça no soy pero cuando viví en Italia aprendí a "odiar" al Milan, ganaban SIEMPRE, sospechosamente, por no hablar de su jefe (más bien capo) Silvio. No comments.

      El vestido vale, pero … ¡¡¡el abrigo!!! Vos sos loooca!!! En fin, sarna con gusto no pica. A mí también me cuesta un dolor ponerme vestidos, pero la verdad es que (algunos) me quedan incluso bien, qué tonta soy. Pero pa llevar a los niños al cole no lo veo muy práctico. Y a todas las medio costureras: animaos que mola mucho! Aunque yo también soy más de hacer cosas pa la casa y para mis niños, así "entreno" para mí, llegará ese día…

    • Paula
      Posted at 23:42h, 13 marzo Responder

      Bueno, es que el Milan cae mal. Y el Barça cae bien ;^) Yo es que soy más bien de equipos ingleses, mira. Aunque me gusta la Juve. Y claro, el Bayern Munchen y el Hamburgo.

      Sí, el abrigo. Me he comprado una tela de lana lila PRECIOSA! y un forro a conjun. Ahora, eso sí, voy a hacer trampa y voy a ir a hacer las partes más complicadas a La Cantatrice, a la clase de costura. Ya os contaré cómo me va, aunque me da un miedito…

      Yo también soy más de bolsas y tal y la confección me cuesta. Pero es que Rosy es una super crack.

  • orange/chocolate
    Posted at 13:12h, 13 marzo Responder

    És xulíssim!! Jo també tinc una màquina de cosir senzilleta, però no la controlo. Ja m'agradaria fer-me un vestit així! Et queda perfecte!!
    Quin partidàs!!
    Petons

    • Paula
      Posted at 13:56h, 13 marzo Responder

      Doncs vés a la pàgina de la Rosy i t'ho mires! És molt fàcil, de debò.

      Un partidàs espectacular. Jo encara estic en un núvol. Avui he llegit tooooota la premsa d'aquí i d'allà :^)

  • Koki
    Posted at 22:22h, 13 marzo Responder

    Me gusta el vestido en verde, queda igual de bonito que en rojo. Algún día le pediré a mi madre una máquina de coser y un poco (o un mucho) de ayuda, y me animaré a seguir uno de los tutoriales de Rosy. El abriguito rosa me tiene totalmente obsesionada!

    • Paula
      Posted at 23:43h, 13 marzo Responder

      ¿Verdad que sí? Qué suerte tenemos de que Rosy tenga TAN buen gusto y sepa tantísimo de costura! Yo me estoy poniendo con el abrigo, todavía estoy empezando… Ya os contaré!

  • tess soap
    Posted at 22:45h, 13 marzo Responder

    Bueno,bueno,bueno,vestidazo y esta muy muy bien,así que quiero que no Lo dejes,cose para ti,estás preciosa,y sí te animas,apuntate al burda challenge que ha organizado la inglesita para coser una prenda al mes del burda.Besitos y animo con abrigo,que el

    • Paula
      Posted at 23:45h, 13 marzo Responder

      Lo tengo pendiente! Ya tengo incluso escogidos los modelitos de la Burda que me quiero hacer, pero no encuentro el momento! Por suerte tengo mucho trabajo estos días… pero empezaré, empezaré!

  • tess soap
    Posted at 23:02h, 13 marzo Responder

    Secreto to creo que esta en coser,equivocarse y aprender y por supuesto,seguir cosiendo,sí no mira mi último desastre con el vestido azul y al final ha salido,con ayuda,pero ha salido,animo besos

    • Paula
      Posted at 23:46h, 13 marzo Responder

      Bah, bah, que eres una costurera espectacular! Aunque necesites que te echen una mano alguna vez! Pero sí, es verdad, el secreto está en ser cabezona e intentarlo e intentarlo hasta que salga… Ya saldrá!

  • Sònia
    Posted at 07:22h, 14 marzo Responder

    Es preciòs! Super retro, m'encanta i et senta com un guant. No sé què coi t'empatolles de paquiderma. Estàs carregada de tonteries. Ah i les sabates un puntazo. Escolta, tu d'on treus tot el temps? Mare meva i jo que amb prou feines sé enfilar el fil a l'agulla…

    • Paula
      Posted at 14:43h, 18 marzo Responder

      Mmm… Bé, potser no paquiderma i només porcina. Però una mica d'alguna cosa hi ha. I dormo poc, què vols que et digui… i faig pauses quan la feina em fregeix el cervell. I sospito que sóc hiperactiva, però passo de preguntar-ho, a veure si després em mediquen i ho deixo de ser.

  • ander
    Posted at 08:57h, 14 marzo Responder

    Quin vetit més bonic!!! Ja m'agradaria poder fer-me cosetes d'aquestes… que són realment útils. La roba m'ha semblat una passada. Ens hauriem de trobar per fer intercanvi d'informació. Tu em dius on compres la roba i jo et passo el patró de la caca Arale, jajaja…

    • Paula
      Posted at 14:43h, 18 marzo Responder

      FET! Quan vulguis. Un cafetó i parlem de tot això…

  • Ballmanetes
    Posted at 16:42h, 14 marzo Responder

    Un vestit preciós!!! i les sabates, xulíssimes!

  • Maite
    Posted at 16:55h, 15 marzo Responder

    pero bueno nena, tú le das a todo
    deja de tomar monstruos verdes que estás en los huesos
    me encanta el vestido, te ha quedado genial y te queda genial, je je
    por cierto, ¿dónde compras esa tela punto roma? la has cosido con maquina normal o remalladora?
    es fácil?
    besos

    • Paula
      Posted at 14:46h, 18 marzo Responder

      En los huesos, dice… qué maja. Que no, que no. Que está todo ahí…

      Pues mira, el punto roma lo compré en la tienda de telas cutre de Sabadell. Es decir, que no es una tienda increíble rollo Ribes y Casals, sino una tienda más bien de barrio. Solo tenían verde, pero tenían.

      La cosí con máquina normal, con un punto pseudo elástico, de esos que van adelante y atrás. Pero no me dio ningún problema. Sí que hice algunos acabados con la remalladora, pero poca cosa, la verdad. Y sí, me ha parecido bastante fácil (y mira que soy muy patosilla cosiendo).

  • MCKINLEY
    Posted at 16:01h, 16 marzo Responder

    Ostres, estàs feta una manetes, es veu fantàstic aquest vestit! També sembla molt còmode. Passaré pel blog que recomanes, però no sé si em veuria en cor de fer-n'he un, potser trigaré tant que no me'l veuré posat mai. De moment em contento de veuret'l a tú. Et queda fantàstic!!!!

    • Paula
      Posted at 14:46h, 18 marzo Responder

      Sí, sí, dona!! És MOLT fàcil, de debò. I al final tens un subidón espectacular en veure que l'has pogut fer. Anima't!

  • La petita teixidora
    Posted at 15:12h, 17 marzo Responder

    uauauauauauau…te queda perfecto, como una segunda piel, OLÉ; yo estoy trabajando en un vestido, también, hacía mucho que quería hacer uno de lino, hasta ahora no había hecho nada con esta tela y está resultando de los más laboriosa, me recomendaron un tela de algodón pero yo tenía la tela de lino en la cabeza y fue la que compré; todo un aprendizaje eso sí; me apunto lo de la tela "punto roma", que no había oído nunca, que bien, aprender cada día algo nuevo de persones, que de formas diferentes enriquecen tú vida; un abrazo grande!!!

    • Paula
      Posted at 14:47h, 18 marzo Responder

      Uf, lino, ¡palabras mayores! Eres muy, muy valiente!! Ya nos contarás qué tal, tengo ganas de verlo ya!

Post A Reply to La petita teixidora Cancel Reply

Este sitio usa Akismet para reducir el spam. Aprende cómo se procesan los datos de tus comentarios.