Welcome

We are creative.

Follow us

Orden

Orden

Llevo muchos días queriendo contaros lo que os voy a contar hoy. Se aleja (solo un poquito) de los temas de los que normalmente hablamos y es una cosa muy personal, pero tengo ganas de sacármelo de dentro y más ganas todavía de que me contéis vosotros cómo lo veis. Bueno, lo suelto y luego lo hablamos…

Hace un año exacto, estaba en uno de mis peores momentos. En todos los sentidos. El pomelo y yo trabajábamos mucho pero teníamos problemas para cobrar, nuestra vida era un desorden y yo no disfrutaba de nada. Me sentía a disgusto conmigo misma, me enfadaba porque consideraba que estaba fracasando en todo y que no llegaba a nada. Me indignaba por no estar aprovechando al máximo el tiempo con mis pompones. Estaba frustrada y me sentía mal.

Es curioso como la vida profesional puede tener ese efecto sobre el resto de tu vida. Pero lo tiene. La inseguridad laboral nos estaba matando al pomelo y a mí. Pero especialmente a mí. Yo disfruto muchísimo de mi trabajo, me encanta, me llena y generalmente me divierte. Y tener miedo de que el trabajo no sea suficiente me desestabiliza muchísimo. Así que ya os lo podéis imaginar: insomnio y angustia, y la sensación de no poder abarcar todo lo que había en mi vida.

Para superar esa angustia, lo único que hacía o que podía hacer era trabajar más. Y fustigarme más. Tenía que conseguir más trabajo, tenía que esforzarme más, tenía que mantener a raya el desorden de la casa y las actividades de los pompones. Y tenía que disfrutarlo quisiera o no quisiera. ¿Sabéis el complejo de supermujer ese del que hablan? Existe. No sé cómo se hace y espero no repetirlo con la pompona, pero de algún modo acabas pensando que tienes que llegar a todo y aceptar con abnegación lo que la vida te ofrece.

No sé muy bien cómo toqué fondo, pero lo hice. Llegó un momento en el que me di cuenta de que todo iba mal y de que yo no estaba ayudando a resolver la situación. Y si me apetece compartirlo con vosotros fue porque creo que empecé a moverme en la dirección adecuada gracias al millón de blogs que hay por ahí.

Ya sabéis que soy curiosa o directamente cotilla, y la verdad es que me encanta saltar de blog en blog y curiosear aquí o allá. Mis períodos de actividad frenética y de trabajar hasta bien entrada la madrugada se complementaban con días, horas o momentos de incapacidad total de enfrentarme al trabajo, supongo que por puro agotamiento y por culpa de la falta de organización.

Y en esos momentos de curiosear entre los miles de blogs que tengo celosamente guardados en un excel y de envidiar a esas personas con vidas maravillosas en la otra punta de mi ADSL, empecé a pensar de otra manera.

Empecé a pensar que no era feliz. Me da un poco de palo decirlo así, porque era feliz a ratos, mi familia y mis amigos siempre me han hecho feliz y no cambiaría ni uno de los segundos que he pasado con ellos, pero yo no estaba bien. No sabía hacia dónde iba ni qué quería hacer ni cómo quería vivir.

Y fue entonces cuando descubrí que no estaba sola. Le había pasado a otra gente antes que a mí y habían hablado de ello en sus blogs. Vi que mucha gente después de vivir experiencias similares o completamente diferentes a las mías, había elegido nuevas estrategias para estar más contenta. Y leí, leí y leí. Y después leí un poco más.

No sé muy bien cómo empecé a salir del agujero en el que me había metido yo sola. Sé que me ayudó mucho Simple Mom y especialmente su libro One bite at a time del que ya os he hablado. Me ayudó a ordenar y organizar y a plantearme que quizás mi enfoque no era el adecuado.

De repente me planteé muchas cosas, pero principalmente empecé a pensar que tenía que estar más contenta y tener más energía si quería disfrutar de toda mi vida. Y decidí empezar a hacer cosas por mí. Ir al gimnasio casi todos los días, tomarme un día libre para salir o para hacer algo bonito en casa, decidir que no tenía por qué llegar a todo. Dejé algunas obligaciones de esas autoimpuestas, como el AMPA (después de cinco años trabajando por la escuela, podía dejar espacio a gente nueva!) y empecé a pensar que mi tiempo es finito :^)

Decidí que teníamos que organizarnos y me senté a hablar con el pomelo. E hicimos cambios. Empezamos por ordenar la parte económica. Un plan de ahorro y un presupuesto mensual. Menús semanales, listas de la compra. Y de repente lo habíamos saneado todo.

Finalmente empecé a simplificar. Tener la casa llena de cosas no ayuda a estar tranquilo. Son cosas que hay que ordenar, limpiar, transportar, usar… Empecé a pensar que no necesitábamos tantas cosas, especialmente porque el setenta por ciento de las cosas que tenemos en casa no tienen un uso regular. Dejé de acumular y empecé a sacar cosas de casa. ¿Os acordáis de los montones de revistas de mis propósitos para el 2012? Pues fueron parte de esta limpieza general.

¿De qué me estoy deshaciendo?

De discos que no escucho. Me los paso a MP3 y se van de casa. Solo me quedo los CD que tienen un uso intensivo (y son un montón!). El resto está guardado en mi disco duro externo y puede oírse cuando queramos, pero no ocupa espacio.

De libros. Esto me costó mucho más. Pero de todos los libros de mi biblioteca hay muy pocos que quiera releer. Me quedo con esos y con los que me han gustado. Los que no nos gustaron una primera vez, los que compramos en un aeropuerto porque teníamos un rato muerto… todos esos se van. En este sentido me ha ayudado encontrar un mercadillo donde un amigo mío vende sus libros antiguos. Saber que alguien acogerá los libros me pone de mejor humor y hace que me resulte más fácil deshacerme de ellos. Pero se pueden hacer donaciones a la biblioteca. Hay centros sociales y bares que organizan intercambio de libros. O siempre puedes montar un trueque con tus amigos o tus vecinos.

De ropa que ya no uso. Hay alguna que me quedo para coser y cambiar porque me gusta la tela, pero en general la dono. Y compro mucha, mucha menos ropa. Si al final siempre nos ponemos lo mismo.

De juguetes. Los pompones tienen demasiados. Hay niños a nuestro alrededor a los que nos apetece regalarles cosas con las que ya no jugamos. Y así tenemos más espacio para jugar con los juguetes que sí nos gustan.

De utensilios de cocina. Que hasta ahora han sido mi perdición.

¿Significa eso que ahora tengo la casa ordenada, estoy muy organizada y llego a todo? No. Casi diría: ¡NO! Mi casa sigue siendo un caos. Yo sigo sin poder hacerlo todo (hace días que no voy al gimnasio porque no he tenido tiempo, y algunos días nos saltamos el menú y pedimos comida china) y sigo angustiándome algunas veces porque me quedan cosas pendientes. Pero estoy en camino. Y todos los días hago algún cambio pequeño que me acerca a ese objetivo al que sé que nunca llegaré. Y estoy más tranquila. Y estoy contenta.

No sé qué os parece todo este rollo, ni si os sirve al menos para saber que no estáis solos… o para saber que aunque en el blog siempre todo es maravilloso, en la vida real hay de todo. No puedo transmitiros cómo me siento ahora, ni cómo me ha afectado todo este cambio que hemos hecho en casa. No quiero sonar a flipada de la autoayuda, porque la detesto, ni quiero parecer una hippie trasnochada que ha visto la luz, porque me salen ronchas; pero me gustaría que vierais que ahora puedo dormir por las noches, que las cosas me afectan menos y mi nivel de estrés ha caído en picado.

Si os ha gustado, ya os iré contando los pequeños cambios que hemos ido haciendo y que nos han ayudado mucho a recuperar la cordura y el control. Control relativo, eso sí, porque una casa llena de pompones frikis es imposible de controlar, y a mí ya me gusta así.

31 Comments
  • sonieta
    Posted at 10:57h, 21 marzo Responder

    ai nena de debo que m'espantes…
    vols dir que no som germanes bessones separades o vivim en realitats paral·leles o alguna cosa semblant??

    jo porto un any molt de cul precisament per voler arribar a tot… i no poder!!! insomni, migranya, malshumors…

    en aquests moments estic donant prioritat al que realment és important per a mi

    sembla mentida com l'ordre dels armaris i a la vida en general, pot afectar el nostre ordre mental!!!

    ens en sortirem?? si i tant!!

    • Paula
      Posted at 11:11h, 21 marzo Responder

      Jajajaja! Mmm… Potser sí. Ja m'agrada, ja, semblar-me a tu ;^)

      Doncs mira, jo fa tres o quatre anys vaig estar un mes amb ansiolítics. Em vaig espantar molt. Si amb 30 anys ja prenia pastilles per poder dormir i no pensar tant, no anava bé. Després em vaig tranquil·litzar i semblava que tot anava bé, però quan va començar la crisi i vam començar a veure afectada la tranquil·litat econòmica… bé, allà em vaig espantar molt.

      I ara no em puc creure que tot fos una bogeria tan gran. Segueixo sense arribar a moltes coses i tinc com 500 mails pendents a la safata d'entrada, però ja no m'angoixo tant. I intento simplificar-ho tot. Tot, tot. I tenir menys coses, fer servir menys coses d'un sol us… no sé, potser m'he tornat antiga :^)

      I sí, sempre havia llegit això de "si no tens un espai organitzat no pots tenir organitzat el cap" i no m'ho creia, però ara veig que és una veritat com un temple. Així que no crec que mai aconsegueixi tenir organitzat el cap…

      Jajaja! Jo també parlo amb frases de dibuixos animats (i de l'APM?)

  • Marta G.G.
    Posted at 11:45h, 21 marzo Responder

    Te entiendo perfectamente. Yo estoy un poco en "ese momento" y la verdad que no es nada agradable… Espero dar el primer paso en breve para que todo vaya mejor. Leyéndote, veo que se puede.

    • Paula
      Posted at 11:57h, 21 marzo Responder

      Sí que se puede, Marta! A veces me paro a pensar que, de algún modo perverso, nos ponemos esa presión encima, particularmente las mujeres. No quiero transmitirle eso a la pompona. Por eso cuando alguien me felicita porque "hago muchas cosas y siempre estoy ocupada", me preocupo.

      Somos las primeras que renunciamos a todo por los demás, las primeras que trabajamos las horas que haga falta, las primeras que nos agobiamos cuando las cosas no van bien. Y tenemos que dejar de hacerlo y preocuparnos por lo que queremos hacer y cómo queremos hacerlo.

      Seguro que las cosas se arreglan, Marta. Mucha, mucha suerte. Un besazo!

  • ander
    Posted at 11:53h, 21 marzo Responder

    Noia, quina entrada!!! Jo no vaig necessitar arribar a tant. Vaig tenir un moment d'il·luminació (potser serà l'únic que tindré a la vida) i vaig deixar la meva feina de funcionària per poder fer una feina que em fes més feliç. Molt pocs em van entendre però després de set anys, i amb la crisi pel mig, ara tothom creu que vaig fer el millor.

    Per desgràcia, amb el tema de l'insomni no ho tinc tant bé, ja que el pateixo des de petita, però no tot havia de ser genial, no??

    Tens raó al dir que gràcies als blogs arribes a gent molt interessant i que ha viscut experiències similars a les teves.

    A veure si algun dia ens hi posem, i ens coneixem també en persona, no?

    • Paula
      Posted at 12:01h, 21 marzo Responder

      :^) Jo també he patit d'insomni des de petita, però ara ja no en tinc. Caic com un pes mort al llit…

      Sí que ens hem de conèixer i així m'expliques aquest canvi radical que vas fer… Jo no vaig canviar de feina, però després de ser autònoma molts anys vaig canviar l'enfoc i vaig començar a dir que no a feines mal pagades que suposaven moltes hores. Ara només tinc clients amb els que em ve de gust treballar i només accepto feines que em ve de gust fer. I quan no tinc feina, no m'angoixo, trec la màquina de cosir, navego per internet, me'n vaig al gimnàs…

      Allò meu no va ser un moment d'il·luminació, sinó un moviment lent, però constant que ara veig que m'ha fet avançar moltíssim. És curiós.

      Quan fem el cafè?

  • Una Más del Batallón
    Posted at 13:04h, 21 marzo Responder

    Muchísimas gracias. Prique abrirse en canal como tú has hecho en esta entrada no debe ser nada fácil, pero al mismo tiempo entiendo que una vez lo haces te debes quedar en la gloria. ¿A que sí? A mí la enfermedad me ha obligado a un paro forzoso y ahora desde luego disfruto mucho más de todo: de mis príncipes, de mi casa, de mi entorno… y obviamente este "tempo" será el que marque mi futuro. Nada como parar a reflexionar para seguir creciendo. Enhorabuena y de nuevo, muchísimas gracias :))

    • Paula
      Posted at 14:43h, 21 marzo Responder

      Gracias por leerlo y valorarlo! Pues me costó decidirme, pero a mí me ayudó leer las historias de otra gente. Sí que me he quedado descansada, sí :^)

      Un alto en el camino, un toque de atención, sea por el motivo que sea, te obliga a replantearte si lo estás haciendo bien. Y es curioso cómo cambia tu perspectiva y como mutan tus prioridades.

      No es que hayamos descubierto la sopa de ajo, pero si somos más felices así, ya nos vale, ¿no?

      Un beso enorme.

  • Rosa C.
    Posted at 13:42h, 21 marzo Responder

    Paula, vas por buen camino segurisimo.
    Te felicito por los buenos momentos que nos haces pasar todos los dias con tu blog.
    Petonets
    Rosa c.

    • Paula
      Posted at 14:44h, 21 marzo Responder

      Moltes gràcies, guapa!! Petonarros a tu també!

  • orange/chocolate
    Posted at 18:51h, 21 marzo Responder

    No estàs sola , Paula . Jo també coneixo la sensació, potser és que totes acabem obrint un blog com a vàlvula d'escapament? També he fet petites passes i en tinc moltes per fer encara. És impossible arribar a tantes coses que acabem imposant-nos i si ens aturem a mirar no són tan importants. S'acaba el món si a casa hi ha pols, peluses o coses fora de lloc i ens anem una estona al gimnàs? Al contrari, ens sentirem millor i estarem millor amb els que ens envolten.
    Paula, has estat molt valenta explicant tot això. Estaré molt contenta que ens segueixis explicant aquests petits canvis, segur que em pot ser útil. Un petó ben gros.

    • Paula
      Posted at 20:47h, 21 marzo Responder

      Exacte! Jo em sentia molt culpable cada vegada que feia alguna cosa per mi, especialment si deixava de fer coses a casa, fos el que fos. Ara m'ho prenc amb més calma. A més, treballant a casa és fàcil que et caigui tot a sobre i que no puguis parar de pensar en tot el que hi ha per fer… és com no sortir mai de l'oficina. Per sort tot s'ha acabat posant al seu lloc, mica en mica, i crec que anirà a millor.

  • Anónimo
    Posted at 20:33h, 21 marzo Responder

    Yo te leo todos los días y me encanta tu blog!! Hay etapas buenas y otras menos buenas, yo muchas veces me repito una frase que leí en algún sitio y que venía a decir que "las cosas que pasan en la vida tienen la importancia (mucha o poca) que uno quiera darle".

    • Paula
      Posted at 20:49h, 21 marzo Responder

      ¡Muchas gracias! Qué ilusión que te guste el blog :^)

      Es cierto, al final uno hace su vida con su manera de enfrentarse a las cosas. Y también es curioso que cuando estamos sumidos en todo el lío no nos demos cuenta de lo que estamos viviendo. Me costó darme cuenta de que no estaba contenta y eso me llama mucho la atención. Pero sí, hay épocas y hay que sacarle el máximo partido a todas.

  • Anónimo
    Posted at 22:05h, 23 marzo Responder

    Acabo de llegir la meva vida, i sense adonar-me'n estic omplint la taula amb llàgrimes. Sento que m'acabo de mirar al mirall…i no m'agrada el que hi he vist, però és la meva vida, i només està a les meves mans fer-la anar cap a on jo vulgui que hi vagi. Gràcies Paula. Una gran amiga que compartim, no s'equivocava quan m'ha dit, entra i llegeix aquesta publicació. Ara ja tens una seguidora més. Enhorabona!

    • Paula
      Posted at 23:15h, 23 marzo Responder

      Te n'adones d'una cosa? Pràcticament tothom que ha deixat un comentari en aquesta entrada s'ha sentit identificat d'una manera o altra amb aquesta situació. Totes intentem arribar a tot i ens posem pressió a nosaltres mateixes. Totes ens decebem i no ens permetem ser humanes i tenir defectes. És curiós, perquè crec que totes som tolerants amb els defectes dels altres.

      És un problema femení, està clar. Ens van enganyar quan van accedir a que sortíssim de casa i comencéssim a treballar. Ningú no ens va dir que tindríem més feina que mai i que ens sentiríem unes fracassades per no poder fer-la.

      Ahir parlava amb una bona amiga i companya de professió que em deia que les dones dediquem molt de temps a la feina, molt de temps a la família, molt de temps a la casa i gens de temps a nosaltres mateixes. I és veritat. I hauríem de fer-ho, perquè ens ho mereixem.

      Demà dedica't mitja hora. Jo ho faré i pensaré en tu i en totes les dones com nosaltres, en totes les que han comentat aquí i ens han explicat que se senten igual. Llegiré un llibre, faré una migdiada o (probablement) cosiré o faré ganxet. I intentaré no sentir-me culpable. (I ho aconseguiré!)

      Un petó ben gros!

  • Anónimo
    Posted at 22:16h, 25 marzo Responder

    Hola , yo estoy justamente en el mismo momento en el que te encontrabas hace un año, un poco perdida y llena de desorden y de dejadez ,….no sé como hacer o por donde empezar…

    • Paula
      Posted at 23:04h, 26 marzo Responder

      Bueno, yo no soy una experta, ni soy quién para decirte qué debes hacer, pero si me aceptas un consejo, empieza por pensar en una cosa que te guste mucho hacer. Y hazla. Dedícale un rato todos los días.

      Con todo este proceso, lo que sí que he aprendido es que hay que permitirse pequeños lujos, pequeños gustos. Siempre hemos oído eso de que solo hay una vida y tal… pero es que es cierto. Y para solucionar los problemas que tienes lo principal es estar bien. Si estás de buen humor, es mucho más fácil que tengas ganas de hacer más cosas y que no te sientas desbordada.

      Haz algo que te divierta y no te sientas culpable. Seguro que dedicas mil horas al día a hacer cosas obligatorias, te mereces un ratito para ti.

  • La petita teixidora
    Posted at 13:59h, 26 marzo Responder

    Me ha encantado leerte, me he sentido muy reflejada en tus palabras y sobre todo me ha gustado esa luz/esa energía positiva, que se desprende de tus reflexiones; a veces, parar y reflexionar, cambiar de los temas que hablamos en nuestros blogs de forma puntual es algo necesario, vital, que nos ayuda a seguir; un abrazo grande, grande!!!

    • Paula
      Posted at 23:07h, 26 marzo Responder

      Gracias :^)

      Como decía, a mí me ayudó mucho que otra gente lo hubiera hecho. Y creo que es importante saber que más allá de los blogs, donde todos intentamos dar lo mejor y mostrar la parte más brillante de nuestra vida, hay un mundo real, problemas reales.

      Y cada problema real tiene asociada alguna solución real. Cuesta más o menos encontrarla, pero al final se encuentra.

      Un beso!

  • María José Belmonte Mondéjar
    Posted at 07:56h, 02 abril Responder

    Eres muy generosa al compartir tus desanimos.Me siento completamente reflejada en ti No sabes como me has hecho sentir mejor esta mañana.Hace 8 años que mi marido se hartó y me dejó con tres niños de 6,8y10.Me hundí en una depresión de la que no logro salir. No quiero amargarte el día con mis problemas solo que HOY me he sentido identificada con alguien valiente.
    Si deseas mi correo es mariajose512@gmail.com
    MUCHAS GRACIAS,Maria José

    • Paula
      Posted at 13:12h, 03 abril Responder

      Hola, María José. Ostras, qué mal me sabe que estés triste. Te escribo un correo privado, ¿vale? Un beso enorme!

  • amaia
    Posted at 17:34h, 08 abril Responder

    En esta vida que llevamos a toda marcha y queriendo hacerlo todo bien, hay que saber detenerse un momento y pensar, ordenar, decidir….gracias por tu reflexión tan personal

    • Paula
      Posted at 01:11h, 09 abril Responder

      Pues sí. Y hay que darse permiso para no ser bueno en todo, para fracasar, para equivocarse. Para sentirte mal un día. Para darte un gusto otro. Creo que al final suele resumirse en que somos muy duros y exigentes con nosotros mismos. Y no hace falta.

  • Princesa del pesol
    Posted at 13:42h, 10 abril Responder

    Hola,

    No he vist l'entrada fins avui. Crec que tenim el virus de 'la chica cosmopolitan'. Ens han venut que ser una supercrack a la feina, tenir família, una relació de parella espectacular i a sobre està prima i guapa és el nostre objectiu…i a la nostra manera ens ho he cregut.
    Jo tinc molt poca capacitat de sofriment i de seguida que veig problemes, tinc una GRAN crisi. Això fa que els pous en els que caic no siguin massa profunds i en un parell o tres de setmanes crido als 4 vents que tinc un problema i poso a tothom 'firmes' començant per mi mateixa. També em proposo (de la última vegada no fa ni un mes) deixar de voler-ho fer tot i delegar molt més. Informo que delegaré i que no puc amb tot! Es un crit de 'necessito ajuda' que no em fa vergonya de fer!
    La meva crisi profunda va ser ja fa 4 o 5 anys. I la vaig resoldre canviant (baixant) les expectatives….si no esperes massa de la resta del món, segurament no et sentiràs massa decebuda.

    En el meu cas sóc molt organitzada (tot i que que aquest escrit d'avui no m'ho sembla) i no se si m'ajuda, però és que no sóc capaç de ser d'una altra manera.

    Si et serveix de consol, des del primer dia que vaig entrar al blog, vaig flipar de la quantitat d'activitats que ets capaç de pensar i fer. I si t'anima et diré que vaig pensar: quina enveja!

    Un petó!

    • Paula
      Posted at 14:15h, 10 abril Responder

      Crec que tenim molta pressió. I molta de la nostra pressió ve de nosaltres mateixes. A mi no m'agrada baixar les espectatives, no m'agrada pensar que em rodejo de gent de la que no puc esperar gran cosa. Prefereixo baixar les meves pròpies espectatives i dir-me a mi mateixa que està bé no cobrar un gran sou, que està bé no tenir la casa immaculada i que està bé no controlar tots els aspectes de la meva vida. Però, és clar, és que jo no sóc tan organitzada com tu :^P

      Déu n'hi do les coses que fas tu també, jo també et tinc molta enveja normalment…

    • Princesa del pesol
      Posted at 21:58h, 10 abril Responder

      Baixar les espectatives ajuda a valorar molt mes allo que t,ofereixen precisament perque no ho esperes…en fi, crec que es veure el got mig ple o mig buit!

    • Paula
      Posted at 22:05h, 10 abril Responder

      Bé, és que crec que no partim de situacions iguals. El meu problema no és que esperi massa dels altres, és que espero massa de mi mateixa i em sento decebuda si no ho aconsegueixo. Em decebo a mi mateixa. I això no està bé. Jo no tinc tanta seguretat com tu i el meu problema és no valorar en la seva justa mida el que faig. Tinc tendència a disculpar els que tinc al voltant i a entendre que no arribin a tot, però no ho puc entendre quan sóc jo la que no arriba. I em fustigo per no arribar, sense valorar tot el que faig bé.

  • María José Belmonte Mondéjar
    Posted at 20:36h, 15 abril Responder

    Me encanta tu naturalidad y un saludo de Maria Jose

    • Paula
      Posted at 21:46h, 15 abril Responder

      Gracias, guapa! Un besote.

  • MARGARCIMON
    Posted at 19:28h, 22 julio Responder

    Hola, otra vez. Releyendo tu blog, cosa que me gusta hacer de vez en cuando en los blog que sigo, para retroceder a donde te conocí, en tu caso, al empezar la Babette Blanket, como a todas, jejejeje, pues creé mi blog para presentar los avances de la BB…. que me salgo del tema…. sólo te deseo que hayas superado ya esa etapa y con el verano estés mejor de todo, en casa, el trabajo, los pompones, etc.
    Besosososoososos. Porfa, contéstame en cualquier entrada de mi blog, que se me hace difícil seguirte en tus respuestas a los comentarios, gracias.

Post A Reply to Marta G.G. Cancel Reply

Este sitio usa Akismet para reducir el spam. Aprende cómo se procesan los datos de tus comentarios.