Welcome

We are creative.

Follow us

Simplificando (o pensando en simplificar, ejem)

Simplificando (o pensando en simplificar, ejem)

No soy una persona organizada. Ya sé que si lleváis un tiempo leyendo este blog, no hace falta que lo diga, ya lo habéis comprobado vosotros mismos, pero para mí es casi catártico, tengo que decirlo tres veces en voz alta, como el nombre de Candyman delante de un espejo. No soy organizada. No lo soy. Soy bastante desastre.

Vamos, que cuando los pompones eran pequeños, en el parque yo no era la madre-pañuelos-de-papel ni la madre-paquete-de-galletas, más bien era la madre-mierda-me-he-dejado-las-toallitas-en-casa-vamos-a-comprar-más.

Ese gen que te permite hacer hojas de excel o largas listas de tareas pendientes, en mi caso es recesivo. Hago listas, sí, pero en la primera hoja de papel que encuentro y que acaba perdida entre alguna de las montañas de documentos que tengo sobre mi mesa. Empiezo agendas que no termino. Me marco un montón de buenos propósitos que no consigo cumplir nunca.

Soy muy desorganizada.

Y no es que reniegue de mi naturaleza, no, qué va. Creo que tiene un punto simpático, un punto artístico, si queréis. Un punto de soy-demasiado-rebelde-para-ser-organizada. Ser desorganizado puede ser hasta cool.

Sin embargo hace… iba a decir meses, pero creo que lo correcto sería decir años, que duermo poco, trabajo hasta tarde y tengo una sensación continua de no llegar a todo, no solo en el trabajo, sino especialmente en mi vida personal, en mis ratos de ocio, con las cosas que me gustaría hacer o aprender y que nunca tengo tiempo para abordar.

Desde que llegamos el domingo, he tenido mucho tiempo para pensar (y para engancharme a «The Good Wife» y ver como 15 capítulos). No tengo mucho trabajo y he estado prestando atención de verdad a mi manera de funcionar todos los días. Y eso me ha hecho reflexionar bastante.

Hace unos meses leí en algún sitio la frase «Stop the glorification of busy» o lo que es lo mismo: «Basta de glorificar el estar ocupado». Y os vais a reír de mí, pero cuando la leí fue como si me pegaran un bofetón. Me di cuenta de que yo lo glorifico como loca, que siempre estoy ocupada, que pocas veces tengo tiempo para hacer cosas, incluso cosas que me muero por hacer. Lo pienso por adelantado y digo: «Uf, no, imposible, no tengo tiempo», pero por otro lado no paro de meter más cosas en la agenda y de querer estar en todas partes. Y ser desorganizada no me ayuda.

Durante estos días he comprobado que para mí aplica esa frase que dice: «La mejor inspiración es una fecha límite». Soy tan desorganizada que solo soy productiva cuando tengo mucho trabajo y tengo que hacerlo sí o sí. Si no, puedo pasarme el día saltando de programa en programa en el ordenador, leyendo un documento, contestando un correo, teniendo una conversación por Facebook… y hacerlo todo a medias o no tan bien como me gustaría. ¿Adelantar trabajo? ¿Para qué? Hasta que la fecha de entrega me muerda el culo voy a perder el tiempo intentando hacer varias tareas al mismo tiempo para sentirme frustrada a última hora de la tarde al ver que no he cerrado ningún tema y no he podido dedicar un rato a leer, a escribir un post o a meterme de lleno en alguno de los tres cursos de diseño a los que me apunté hace meses.

Por eso he estado pensando y reflexionando (y leyendo en primicia el libro de Tsh Oxenreider, The Blue Bike, sobre el que os hablaré largo y tendido uno de estos días) e intentando idear una manera de controlar el caos. No de superarlo, no de volverme organizada, porque ya sabemos que eso es imposible, pero sí de cambiar un poco las cosas, lo suficiente para respirar, irme a la cama pronto otra vez y tener tiempo para hacer las cosas que me gusta hacer.

¿Por qué pasa todo eso? Pasa por ordenar, por ponerme reglas y horarios, por seguir intentándolo día tras día aunque a veces falle irremediablemente (porque voy a fallar).

Pasa por decidir qué es importante y cómo quiero vivir mi vida. Debe de ser que me acerco peligrosamente a los cuarenta y hago balance o algo así, no sé, pero me doy cuenta de que muchas veces estoy demasiado ocupada para pasármelo bien. Y que, no sé, compruebo el correo electrónico con impaciencia compulsiva mientras miro un capítulo de una serie y contesto solo algunos correos para no tener que pensar demasiado, en lugar de dedicarme a disfrutar de no tener trabajo y hacer todas esas cosas que siempre digo que haré cuando tenga más tiempo.

Puede que sea también que ha empezado un nuevo año y con él la promesa o la ilusión de un nuevo comienzo, de poder cambiar lo que no nos gusta y crear algo diferente. No tengo ni idea. Lo que sí sé es que mi palabra de este año va a ser SIMPLIFICAR. Simplificarlo todo. Simplificar la manera de trabajar, organizarla, para ser más productiva y poder trabajar menos. Simplificar mi casa para encontrar todo lo que busco y no tener cosas que ocupan lugar y no sirven de nada. Simplificar mis horas de ocio para dedicarlas a hacer cosas que me guste hacer y no sacrificarlas para trabajar más.

Vamos que estoy rollito autoayuda total, ya sabéis que de vez en cuando me vuelvo loca y lanzo mi incontinencia verbal a la blogosfera para que me escuchéis y me deis una palmadita en el hombro.

Pero en eso nos vamos a concentrar este año. A eso voy a dedicar todos mis esfuerzos, a intentar simplificar, tener más tiempo libre, disfrutar más, reírme más y vivir más. A dejar de estar ocupada, estresada y cansada. A organizarme todo lo que pueda (que va a ser poco, ya lo sé) para poder estar mejor. A decidir qué es lo más importante en mi vida y moverme con un objetivo.

¿Qué? ¿Qué os parece? Si tenéis algún truco infalible, soy toda oídos.

Tags:
,
29 Comments
  • Sònia de Entre Harinas
    Posted at 07:30h, 17 enero Responder

    No sé Paula. Jo també sóc així. De fet podria ser un clon teu excepte que tu encara fas més coses que jo i millor. O si més no a mi em fa aquesta sensació. Suposo que jo dormo una mica més 🙂 Ja fa temps que he arribat a la conclusió que no hi ha res a fer. La meva parella diu que sóc una bulímica d'activitats, l'estresso. I com tu sempre tinc la sensació que no arribo, que no faig les coses prou bé i que si potser volgués abarcar menys tot aniria millor, però no puc. Ja ho vaig intentar quan anava a la universitat. Em vaig plantejar que potser si només feia una cosa i no tres, la faria molt millor. Però saps que va passar? que m'aburria. El meu cap no es pot centrar en una sola cosa. Si en faig una sola entro en la rutina. És així de simple. I s'imagino només treballant, anant a buscar a la peque a la guarde i estar pel gran m'entra ansietat perquè necessito fer coses, és com m'omplo. La solució seria deixar les que no m'agraden, com la feina, però això no és realista per això vaig fent i sempre estic liada amb alguna cosa. Per cert jo també sóc la mare que sempre es deixa les tovalloletes i no porta mai berenar per la peque i aquesta s'acaba menjant l'entrepa de l'amigueta davant l'incredulitat d'aquesta última. Però tot i així no crec que siguem males mares. Només cal veure totes les activitats que fas amb els pompons. Un petonàs preciosa

    • Paula
      Posted at 14:40h, 17 enero Responder

      Però tot depèn de com t'ho miris. És a dir, a mi no m'esgota fer mil coses, m'esgota ser desorganitzada i no poder aprofitar el meu temps. I no és qüestió d'avorrir-se o no, és qüestió de fer el millor que puguem amb el temps que tenim. Jo no vull canviar, vull continuar fent coses, però les vull fer millor, tenint temps per tot, especialment per les coses que vull fer com a creixement personal i no com a obligació. Ara ho barrejo tot i em dóna la sensació que treballo tot el dia, quan no sempre és veritat. No és tracta de deixar coses, es tracta d'organitzar-me millor per poder fer-les i fer-les amb més ganes i més energia. Ara, a les vuit de la tarda només voldria quedar-me estirada al sofà i acabo davant de l'ordinador fins a la una o les dues del matí, sense avançar. Vull quedar-me a llegir alguna cosa o a estudiar, aprendre o trastejar amb Photoshop.

      Jajaja! Els meus fills igual, sempre acaben menjant les galetes d'un altre, o jo acabo demanant mocadors de paper pels seus mocs. No, això no em fa pensar que som males mares, només que no som estructurades i organitzades, i prou. I sí que penso que a partir dels trenta i pico sóc més persona i tinc més energia… em caic molt millor. Això dels 40 era només perquè diuen que és un dels moments en els que et replanteges la vida, no?

    • Sònia de Entre Harinas
      Posted at 15:37h, 17 enero Responder

      No crec que sigui mala organització de veritat. Al contrari, ens organitzem molt bé per tot el que fem. No t'autoflagelis així 🙂 És cert que amb l'edat he notat que se m'escapen coses que abans no se m'escapaven. Abans semblava un organitzador sobre potes. En part és l'edat, en part és perquè no m'auto exigeixo tan. Per exempl no em quedo fins les 2 amb l'ordinador. Em permeto anar al llit i llegir. Unes quantes taquicardies i crisis d'ansietat van fer que em relaxés una mica tot i que això m'impedeix abarcar més. Crec que si fas moltes coses és normal que no totes et surtin perfectes i també és normal que te'n oblidis (fins i tot les tovalloletes) perquè el cap no para i es satura. Mira la meva parella, odia cuinar i ho evita tan com pot però la tonyina li surt millor que a mi. Per què? Perquè es queda plantat davant la planxa fins que no està cuita. Jo en canvi estic fent quatre coses a la vegada i al final es reseca.

      I sí, a partir dels 40 crec que et comences a plantejar què vols fer amb la teva vida. Ets molts més madura, deshinihida i se te'n fot una mica més tot. I a sobre encara som joves.

      Quan quedem? Petonàs

    • Paula
      Posted at 18:52h, 17 enero Responder

      No, és mala organització. O almenys tinc la sensació de que ho és. Quan la meva jornada laboral dura tot el dia i les coses que m'agraden les faig en estones de 10 minuts entre feines, no aprofito bé el temps. Haig de concentrar les meves hores de feina per després tenir una bona estona per treballar en les coses que m'agraden, estirar-me al sofà o cuinar amb ganes. Aquests dies que he tingut poca feina, els fogons treien fum i hem menjat genial, per exemple. Haig de poder gestionar-me. Potser organitzar-me no és la paraula, però sí fer una millor gestió del meu temps.

      T'escric un correu per quedar, que tinc certs problemes de mobilitat…

  • Sònia de Entre Harinas
    Posted at 07:32h, 17 enero Responder

    ah i una cosa més (veus com m'enrotllo?), complir els 40 ha estat al contrari un dinamitzador per començar a dedicar encara més temps al que m'agrada, això sí de forma més sel.lectiva i més clara. Ara sí, petonets.

  • Barbara M.
    Posted at 08:27h, 17 enero Responder

    A mi en lo del truco infalibre no me mires…
    En el examen del Advanced, mi chico tituló su writing "Living with an artist", no te digo más…. Dice que el de Cambridge se debe estar aún riendo… Le han puesto un exceptional, no se como tomármelo ¬¬

    • Paula
      Posted at 14:41h, 17 enero Responder

      Jajaja! No era la nota, era un calificativo para ti :^)

  • Isla Sandía
    Posted at 08:33h, 17 enero Responder

    Jejejeje! A mí me pasa todo lo contrario!! Tengo demasiado tiempo libre y este año me he propuesto estar más ocupada y hacer más cosas! Por ejemplo, ahora he empezado a dar clases de ganchillo gratis, así por que sí, por hacer algo 🙂 Ya está bien de vagear!
    Un consejo para tí: delega! 😉

    • Isla Sandía
      Posted at 08:34h, 17 enero Responder

      vaguear, no vagear…

    • Paula
      Posted at 14:42h, 17 enero Responder

      Sí, estoy aprendiendo a delegar y a no tener que supervisarlo todo. Y estoy aprendiendo a decir que no. Pero lo que en el fondo quería decir es que no quiero tener que renunciar a mucho, quiero organizarme mejor para aprovechar más el tiempo y poder hacerlo (casi) todo.

      ¿Clases de ganchillo gratis? Eres la bomba :^)

  • sonietaSun
    Posted at 09:09h, 17 enero Responder

    estamos fatal, per què negar-ho, si no no estariem aquí
    pero no fatal en mal sentit sino que es una bogeria extranya la que ens ha fet arribar fins aquí i quedar-nos-hi
    totes tenim alguna cosa comuna. jo tampoc duia mai galetes ni tovalloletes, de fet em vaig presentar al funeral d'una gran amiga sense ni un klinex… i vaig haver d'atracar les amigues i el lavabo del tanatori per exugar-me els mocs que em penjaven ja molt abans d'entrar…

    jo ja tinc el 4 davant, com diu la meva tocaia Sònia, em sento molt més forta que abans, diguem que també m'han passat coses aquests 2 anys gairebé 3 que m'han canviat però no he passat per cap crisi, al contrari. SuperPower!!!!

    i com que es tracta de simplificar, deixo ja de fotre el rotllo i et dic unes quantes coses:

    – posa't a fer el disseny d'allo que tenim entre mans que no vull anar tard
    – busquem un dia de mitjans de febrer per veure'ns i fer una prèvia…
    – enjoy cada dia ou yeah

    ai mira, m'ha sortit una llisteta!!!

    patunarru wapi

    • Paula
      Posted at 14:45h, 17 enero Responder

      I tant, a mi no m'ha fet falta fe els 40, desde els trenta mitjos estic molt més contenta amb la meva vida i tinc molta més energia i ganes de fer coses. No em fan pas por els 40, bring them on!

      -Estic pensant en un canvi radical pel disseny, una cosa més elegantosa. No et preocupis que ho tinc present (i en lletres grans a l'Outlook)
      -Done deal. Tinc els caps de setmana una mica complicats, però intentem fer un forat.
      -Trying to. Intentant veure-li la part positiva a cada dia que pesa.

      Muaks!

    • sonietaSun
      Posted at 08:33h, 20 enero Responder

      serem capaces d'organitzar-ho tot via mail sino jajajajja o sigui que si no trobem el dia tampoc em preocupo…

      el 23 de març si que hauriem de veure'ns però, ni que sigui una estoneta jijiiji

    • Paula
      Posted at 08:13h, 21 enero Responder

      Som capaces d'això i de molt més ;^) I sí, el 23 jo crec que en algun moment coincidirem :^P

  • Herminia
    Posted at 15:02h, 17 enero Responder

    Uf, te leo y me veo reflejada en todo lo que dices, soy un desastre para organizarme y mira que me gusta hacer planes para según qué temas pero en lo de perderme mirando capítulos y navegando y que la fecha de entrega me muerda el culo somos casi calcadas… En mi caso me ayuda que Fran es don organización y don Excel, hasta que no empecé a convivir con él no sabía que era bueno llevar al día las cuentas de casa, con eso lo digo todo 😉

    Y nada, oye, que cuando encuentres remedio me lo pases, que las cosas buenas hay que compartirlas 😛

  • charo
    Posted at 15:07h, 17 enero Responder

    Debe ser un gen de familia Paula, y no quiero tirarte abajo, pero es lo que me propongo cada comienzo de año, me dura más o menos hasta abril!!!! jajjajajja. Lo importante es no dejar pasar el disfrute con los chicos, que después crecen y ya está, perdiste!!!
    Seguro que vas a lograr disfrutar más de las cosas que te gustan, por lo menos por tres meses, jajajja BESOS

    • Paula
      Posted at 18:53h, 17 enero Responder

      Buf, si aguanto hasta abril lo consideraré un triunfo personall :^) Pero por lo menos voy a intentar TIRAR COSAS *cof, cof, cof y dejar la casa más ordenada para no perder tiempo y espacio con cosas inservibles. Que se ve que dentro de un año voy a tener visitas y quiero poder agasajarlas como es debido.

  • Marü
    Posted at 15:22h, 17 enero Responder

    yo quiero aprender algo de eso, a ver si me enseñas a simplificar, delegar y decir no. Pero como sólo me acerco a los 30 y no a los 40 todavia no me estresa tanto jajaja.

    • Paula
      Posted at 18:54h, 17 enero Responder

      Mmm… he dicho que estoy aprendiendo. Cuando sepa cómo se hace, te cuento. Juventud, divino tesoro, ya te llegarán los 40, ya :^P

  • Núria Pujols
    Posted at 20:34h, 17 enero Responder

    Guapa!!! Li has donat al clau, al "kite del questión"… com organitzar-se o com li vulguis dir sense tenir la necessitat que els dies tingui 48 hores!!! Bufff!! No sé.. jo ja trobo que és un miracle tal organitzar-te com ho fas tenint els Pompones!!
    Durant molt anys vaig estar estudiant i treballant i sempre havia de dir no a mils de coses, és ara als 30 que veig que se m'omple l'agenda de mil projectes interessentíssims…. és difícil dir no! Però per algun lloc s'haurà de començar!! 😉 Aquesta setmana m'arriba el llibre de l'Elia Fibla "Libor de Gestión del Tiempo", ja t'explicaré que tal!!
    Per cert ens veiem diumenge!!! Quines ganes!!!!!!!!!!!!!!!

    • Paula
      Posted at 01:26h, 20 enero Responder

      Exacte. Jo no vull deixar de fer les coses que m'agraden, així que haig de treure energia d'organitzar-me millor per fer-ho tot. Però és veritat que de cop se't comencen a omplir els dies i no saps com… Jo ja tinc gairebé tots els caps de setmana de febrer pillats i no m'explico com pot ser!

      Hi ha moooltes ramificacions d'aquest tema, però jo crec que tot es redueix al mateix: posar ordre, marcar prioritats, organitzar i gaudir. Si no, no hi ha manera de funcionar!

  • Patrizia
    Posted at 09:25h, 20 enero Responder

    De experta a experta: ¡ni idea! A mí me pasa eso de tener un día al trimestre en que hago tabula rasa y me pongo a tirar cosas y a ordenar. Ahora, que como ese día me pille fuera de casa…. pues a esperar otro trimestre, porque debe de ser algo hormonal, en días normales NO puedorr! Aunque yo empezaría por reducir un poco el veneno informático: menos tuitear, instagramear, feisbukear, wasapear… yo sólo soy adicta a lo último (bueno, y a leeros por aquí) y noto el tiempo que me quita. Por cierto, ¿¿qué sigo haciendo aquí?? Adiós!!!

    • Paula
      Posted at 08:15h, 21 enero Responder

      A mí esos días trimestrales me dan cada vez más a menudo… y he cogido la costumbre de tirar algo diariamente. Al final, creo que para tener una organización mental hace falta también tener una organización física, y en ello estoy. Y el veneno informático… bueno, no soy muy adicta a nada, aunque me gusta mucho Instagram, la verdad. Pero sí que es cierto que paso muchas horas delante del ordenador, ocio incluido. Lo estoy valorando…

  • AllColorsAreBeautiful
    Posted at 19:53h, 30 enero Responder

    Pasa que un día te das cuenta que no pasa nada si no estás en todo, que por arte de la vida, cuando vuelves de donde te fuiste, todo sigue igual…. No en el detalle, pero sí en el concepto general…. O eso creo….

    • Paula
      Posted at 18:50h, 31 enero Responder

      Exacto. Y te diría que en el detalle puede que también. Toda la vida histérica por llegar a esto o a lo otro y a veces no hago lo que debería hacer, espero que se me caiga el cielo encima (como a Chicken Little) y resulta que no pasa nada de nada de nada…

  • cristina querol
    Posted at 09:50h, 03 marzo Responder

    Hola Paula!
    Acabo de llegar a tu blog, llevo un rato leyéndote y me siendo super identificada en todo lo que dices!
    En diciembre cumplí los 40, y de repente siento la necesidad de simplificar y reorganizar mi vida.
    No sé si es una cuestión hormonal, o una tendencia…pero creo vamos por el buen camino! 🙂
    Un beso guapa!

    • Paula
      Posted at 14:22h, 03 marzo Responder

      Jajaja! Mid-life crisis! No sé exactamente qué es, pero de repente es que te hartas de que todo esté mal y por todas partes y de que todo te consuma tiempo y fuerzas. Yo creo que vamos por MUY buen camino, y que así vamos a conseguir ser más felices. Un besote!

  • Oro Y Menta
    Posted at 08:25h, 29 enero Responder

    Me ha encantado eso de la madre que siempre lleva las galletas y los pañuelos! Yo era como tu cuando mis niñas eran pequeñas! Pero estoy contigo en que hay que organizarse mejor para poder llegar a todo. La clave es planificar y tratar de hacer lo que toca cuando toca, al 100%, sin distracciones, aunque es bastante difícil!
    Besos

    • Paula
      Posted at 09:06h, 02 febrero Responder

      Sí, sí que es difícil 🙂 También creo que hay que olvidarse de la perfección y saber que uno hace lo que puede y que eso ya es suficiente… Pero sí, qué fácil es distraerse! Un beso!

Post A Comment

Este sitio usa Akismet para reducir el spam. Aprende cómo se procesan los datos de tus comentarios.